Κάποιος πρέπει να κάνει τα βήματα προόδου που άλλοι δεν τόλμησαν. Παράδειγμα, το εύρος και η διαχείριση του δημόσιου τομέα. Ο Κώστας Καραμανλής δεν πέτυχε να αναδείξει ένα πλαίσιο ανεξάρτητης και υπεύθυνης διαχείρισης. Ανέχθηκε το καθεστώς «συμμετοχής» στα διοικητικά συμβούλια συνδικάτων και «εκπροσώπων», ένα από τα πιο «σοβιετικά» χαρακτηριστικά της δημοκρατίας μας. Συντήρησε την ανάμειξη πολιτικών στα συστήματα λειτουργίας, προμηθειών και προσλήψεων με το σύστημα των εποπτευομένων από τα υπουργεία δημοσίων οργανισμών. Οταν μάλιστα τα ίδια τα συνδικάτα καταρρακώνουν την «κοινωνική συμμετοχή» με την παρεμπόδιση λειτουργίας των διοικητικών συμβουλίων στα οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι εργαζομένων! Τα πρωτοκλασάτα στελέχη του γραφειοκρατικού-κομματικού συνδικαλισμού επιδιώκουν -και κατά κανόνα πετυχαίνουν- να «διορίζουν» τον διευθυντή προσωπικού, να εξετάζουν οι διοικήσεις τούς εκλεκτούς τους κατά προτεραιότητα. Οι ίδιοι οι πολιτικοί συνομολογούν ότι καλύτερα να έχεις γνωστό ένα συνδικαλιστή, όταν θέλεις «να κάνεις τη δουλειά σου», παρά έναν πολιτικό.
Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να έχει την ευκαιρία να κάνει το μεγάλο βήμα. Να αποκαταστήσει μια από τις πιο σημαντικές παραδόσεις της σοσιαλδημοκρατίας, την υποχρεωτική εταιρική ενδοσυνεννόηση σε όλα τα ζητήματα που αφορούν εργασιακές σχέσεις και στρατηγική των εταιρειών και των ομίλων τους. Τρεις φορές μέσα σε τρεις μέρες, με διαφορετικούς τρόπους, ο κ. Παπανδρέου προειδοποίησε επίδοξους, νεόκοπους και παλιομοδίτες πρασινοφρουρούς να συγκρατήσουν τις ορμές τους. Δεν αρκεί! Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τα χρόνια της αντιπολίτευσης, είχε την ευκαιρία να διαμορφώσει γνώμη, να καταγράψει μαρτυρίες και να πληροφορηθεί γεγονότα που περιγράφουν το σύστημα που άφηνε ατιμώρητη τη διαφθορά, την αυθαιρεσία και τον νεποτισμό. Θα κριθεί άμεσα και χωρίς περιστροφές από την ικανότητά του να κρατήσει μακριά όλους αυτούς τους αιμοδιψείς. Ας επενδύσει στην εμπέδωση καλύτερης εταιρικής διακυβέρνησης σε όλη την οικονομία, σε όλες τις επιχειρήσεις, περιορίζοντας τα προνόμια του δημόσιου τομέα σε βάρος του ιδιωτικού.
Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις εμφανίστηκε σαν να δίνει εξετάσεις στους κύκλους που ανέφερα προηγουμένως. Το κράτος δεν έχει κανένα στρατηγικό ή άλλο «εθνικό» συμφέρον για να επανέλθει σε παλαιές συμμετοχές ελέγχου στον ΟΤΕ, στα Πετρέλαια, στο Λιμάνι του Πειραιά, στις Τράπεζες ή στην Ολυμπιακή (!). Για τον Παπανδρέου θα ήταν στρατηγικό λάθος για τον ίδιο και μοιραίο για τον τόπο να επαναφέρει το κόμμα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ακυρώνοντας τα ελάχιστα (όσο και σημαντικά) βήματα του Καραμανλή.
Το κράτος οφείλει να προσδιορίζει το πλαίσιο λειτουργίας με τους περιορισμούς που επιθυμεί η κοινωνία και να ελέγχει την τήρηση των νόμων. Η κυβέρνηση έχει ατελείωτα και δυσεπίλυτα προβλήματα με τους ασφαλιστικούς φορείς. Το κράτος διαθέτει πολλαπλές ανεξάρτητες αρχές, η λειτουργία των οποίων χρειάζεται ουσιαστική βελτίωση (Επιτροπές Κεφαλαιαγοράς, Ανταγωνισμού, Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, Ρυθμιστικής Ενέργειας κ.λπ.). Ας ενισχύσουμε τη δύναμη του Κοινοβουλίου, ας βοηθήσει η Δικαιοσύνη τις παρεμβάσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, ας εκσυγχρονιστούμε λίγο περισσότερο. Ας σκεφτούμε επιτέλους γιατί η χώρα χάνει συνεχώς έδαφος στον διεθνή στίβο ανταγωνιστικότητας.