Υπάρχει ένα μέτρο κατά της φοροδιαφυγής που, από μόνο του, θα μπορούσε να αλλάξει άρδην τη φρικτή αποτελεσματικότητα της εφορίας: να επιτρέπεται με συνοπτικές διαδικασίες η διασταύρωση όλων των στοιχείων που απαιτεί η σκιαγράφηση της φοροδοτικής ικανότητας του πολίτη και της επιχείρησης. Εχουν απόλυτο δίκαιο οι εμπειρογνώμονες, που αναμένεται να χρησιμοποιήσει το ΠΑΣΟΚ, πως οι έλεγχοι πρέπει να είναι δειγματοληπτικοί. Πλην όμως εξαντλητικοί! Για να συμβεί αυτό, ο εφοριακός πρέπει να μπορεί να ρωτήσει, για τα πάντα, τα πάντα. Αρα, πρέπει να έχει άνετη και άμεση πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς του φορο-υποκειμένου. Αποτελεί τεράστια υποκρισία η σχετική απαγόρευση, δήθεν ότι πρόκειται για «προσωπικά δεδομένα», επιχείρημα που χρησιμοποιείται άλλωστε γενικότερα για να καλύπτει εγκληματικές συμπεριφορές. Βεβαίως και πρέπει να ελέγχονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για τη χρήση που μπορεί να κάνουν των στοιχείων που θα περιέλθουν σε γνώση τους. Αυτό όμως ρυθμίζεται ευκολότερα στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι δίνουν κι ένα ρημάδι όρκο, και σίγουρα δεν μπορεί να διαφέρει από τον χειρισμό που ήδη μπορεί να κάνουν όλοι οι τραπεζικοί υπάλληλοι.
Το ΠΑΣΟΚ διακηρύσσει ότι θα γιατρεύσει όλα τα δεινά του ελλειμματικού δημοσίου, θα υποστηρίξει τους μικρούς επιχειρηματίες και θα του μείνουν και λεφτά για να αυξήσει τις εισοδηματικές παροχές στους έχοντες την ανάγκη της κρατικής πρόνοιας, μαζεύοντας εντατικά («κάποιοι θα ματώσουν», είπε ο κ. Παπανδρέου) τις οφειλές φορολογουμένων ύψους 31 δισ. ευρώ. Το έντονα πολιτικοποιημένο νούμερο «31» περιλαμβάνεται σε έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το έτος 2007 και συχνά έχει γίνει συνδικαλιστική παντιέρα. Είναι αλήθεια ότι «τα λεφτά» είναι πολλά (ισοδυναμούν με μισθούς τριών ετών!) είναι όμως εξίσου σίγουρο ότι είναι δύσκολο να εισπραχθούν. Η παρούσα κυβέρνηση έκανε όσα λάθη μπορούσε να κάνει αν σκοπό είχε να δυσκολεύσει την είσπραξή τους. Οχι μόνο δεν επανέφερε το σύστημα των «αντικειμενικών» κριτηρίων (όχι πως ήταν καλό, αλλά δεν είχε έτοιμο τίποτε στη θέση του), αλλά κατάργησε πρακτικώς και το σύστημα τεκμηρίων (όχι πως ήταν καλό, αλλά δεν είχαν βρει τίποτε καλύτερο). Επιπλέον, έκανε και μια και δύο και τρεις έκτακτες τακτοποιήσεις, πάντοτε με άφεση αμαρτιών, εθίζοντας τους φοροφυγάδες σε φορο-ασυλία, αφού το ίδιο συνέβαινε και τα 15 χρόνια πριν αναλάβει η Ν.Δ. Γι’ αυτό το λόγο, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ήσαν στα 11 δισ. το 2003 και πολλαπλασιάστηκαν τα επόμενα χρόνια λόγω αύξησης του ΦΠΑ και πολλών άλλων φόρων.
Στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, το δεύτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην ενίσχυση της βιωσιμότητας του φορολογικού συστήματος (Enhancing Fiscal Viability). Σημειώνεται εκεί: «Η Ελλάδα έχει περιορισμένες δυνατότητες να αυξήσει τα έσοδά της αυξάνοντας τους φορολογικούς συντελεστές, αφού οι ισχύοντες δεν είναι χαμηλοί. Η ανάγκη να παραμείνει ανταγωνιστικό το φορολογικό σύστημα, περιορίζει τις δυνατότητες αύξησης των εσόδων με υψηλότερους συντελεστές, κάτι που θα ενθαρρύνει τη φοροδιαφυγή». Τα περισσότερα (πλην του αναφερθέντος) έχουν ήδη κατατεθεί στην πλατφόρμα Καραμανλή. Η πλατφόρμα Παπανδρέου περιλαμβάνει μόνον ορισμένα από αυτά, ενώ συντηρεί την ασάφεια ως προς τους συντελεστές που θα ισχύσουν όταν θα κατασκευαστεί η ενιαία φοροκλίμακα. Εχει πάντως δίκαιο το ΠΑΣΟΚ όταν θέλει να εντάξει όλα τα εισοδήματα, αφού μαζί με τα κλειστά επαγγέλματα το κομματικο-πελατειακό κράτος έχει μοιράσει άπειρα και περίπλοκα προνόμια σε ορισμένα επαγγέλματα, γεγονός που και τη φοροαποφυγή εμπεδώνει και τη φοροδιαφυγή διευκολύνει. Επιπλέον, η Ελλάδα έχει το τρίτο ακριβότερο σύστημα συλλογής των φόρων (μόνο το Βέλγιο και η Πολωνία έχουν ακριβότερο), ενώ η διαφθορά και οι δυνατότητες συγκάλυψης φοροδιαφυγής που αυτή προσφέρει (πάντοτε με την αυθόρμητη προσφορά του εξαιρετικά κομματικοκρατούμενου μηχανισμού είσπραξης) συμπληρώνουν την εικόνα.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι το Εθνικό Συμβούλιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ούτε εθνικό είναι ούτε γνωρίζουμε κάτι για τις συμβουλές του και, το χειρότερο, κανείς δεν φαίνεται να του δίνει σημασία στις υπηρεσίες του αρμόδιου υπουργείου. Αν ο επόμενος πρωθυπουργός θέλει ειλικρινώς να συνεισφέρει σε αυτό που επιδιώκει, οφείλει να εξεύρει και να διορίσει με συναινετικές διαδικασίες (δηλαδή με τη ρητή σύμφωνη γνώμη της Νέας Δημοκρατίας) ένα Μόνιμο υφυπουργό ή γενικό γραμματέα Φόρων. Επίσης, οι κ. Καραμανλής και Παπανδρέου έχουν την ευκαιρία να συμφωνήσουν κατά την τηλεοπτική τους «αναμέτρηση» σε κάποια από τα σημεία που ήδη συμφωνούν, όπως είναι η απηνής δίωξη των φοροφυγάδων, η κοινή μηχανοργάνωση οφειλών προς το κράτος ή τα ταμεία και κάποια άλλα. Οφείλουν όμως να συμφωνήσουν και σε ορισμένα ακόμη όπως η δημοσίευση των διοικητικών πράξεων καταλογισμού φόρων πάνω από ένα ορισμένο ποσό, η υπαγωγή στον Τειρεσία των φορολογικών παραβάσεων, η υποχρεωτική συναλλαγή μέσω τραπεζών όλων των επιχειρήσεων, η υποχρεωτικώς δίγραμμη επιταγή. Μπορούν, αρκεί να καταλάβουν, επιτέλους, ότι χωρίς λεφτά δεν υπάρχει κράτος και χωρίς κράτος κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να αντέξει σε μια πραγματική και δυναμική διακυβέρνηση περισσότερο από μερικούς μήνες, όσους βουλευτές κι αν διαθέτει.