Εθνική μεταρρυθμιστική στρατηγική

Εθνική μεταρρυθμιστική στρατηγική

3' 31" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η κρίση στην Ελλάδα είναι κοινωνική με οικονομικές συνέπειες και όχι οικονομική με κοινωνικές συνέπειες. Η διεθνής οικονομική κρίση ήταν η αφορμή και όχι η αιτία. Η δημοκρατία μας έχει το ιδιάζον χαρακτηριστικό ότι η εκτελεστική εξουσία επισκιάζει τη νομοθετική και τη δικαστική και ουσιαστικά από αυτήν εκπορεύονται τα πάντα. Από το 1974 το κράτος έθεσε υπό τον έλεγχο του πολλούς τομείς της οικονομικής ζωής και οι συντεχνίες βαθμιαία απέκτησαν ιδιαίτερη δύναμη. Τα τεράστια ποσά που εισπράττουμε επί 30 χρόνια από την Ε. Ε. αξιοποιήθηκαν πλημμελώς, κυρίως με κοντόφθαλμες δράσεις αμφισβητούμενου αποτελέσματος. Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και η παγκοσμιοποίηση έδωσαν νέες ευκαιρίες, αλλά λίγες αξιοποιήθηκαν. Οι υπεραξίες της ακίνητης περιουσίας δημιούργησαν εικονικό, και ίσως εφήμερο πλουτισμό, γιατί η οικονομία δεν αναπτυσσόταν σε πραγματικούς όρους. Η βιομηχανία εκδιώχθηκε και η αγροτική εκμετάλλευση διαρκώς μειωνόταν και θεωρείτο ότι οι υπηρεσίες θα μπορούσαν να καλύψουν τα κενά αυτά. Το κράτος δανειζόταν ασύστολα από τράπεζες του εξωτερικού, μοίραζε χρήματα στην ελληνική αγορά και κοινωνία, τα οποία στη συνέχεια διοχετεύονταν σε υπηρεσίες και προϊόντα άλλων χωρών, με αποτέλεσμα να γινόμαστε δίαυλος κίνησης χρημάτων. Εμείς μείναμε με την ανάμνηση της κατανάλωσης (shopping therapy) και το χρέος. Οι Ελληνες και οι διοικούντες τη χώρα εκούσια ή ακούσια δεν αντιληφθήκαμε την επερχόμενη κρίση και ζούσαμε ως κροίσοι. Το τραπεζικό σύστημα δεν ανησύχησε για τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, αλλά αρκέστηκε να δανείζει το σύστημα χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Σήμερα η φορολογία έχει εκτοξευτεί, οι συντεχνίες αμύνονται για τα κεκτημένα τους, το Δημόσιο περικόπτει δαπάνες, αλλά είναι αβέβαιο κατά πόσο γίνεται ορθολογιστική χρήση των διαθέσιμων πόρων, ούτως ώστε να καλύπτονται οι ουσιαστικές-κρίσιμες ανάγκες της λειτουργίας του κράτους και να λαμβάνεται μέριμνα για ανταποδοτικότητα στην ελληνική οικονομία. Με μισόλογα ανοίχτηκε το θέμα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Είναι αναγκαίο να αξιοποιήσουμε την περιουσία του Δημοσίου με όρους ανάπτυξης, πριν αναγκαστούμε να ξεπουλήσουμε. Επιπλέον, εφόσον το κράτος έχει πολλάκις αποτύχει, τα εγχώρια ιδιωτικά κεφάλαια δεν επαρκούν, η πιστοληπτική ικανότητα είναι περιορισμένη, ας δούμε κατάματα την αλήθεια, και να προωθήσουμε την αξιοποίηση με όρους αγοράς, που να εγγυώνται ασφαλή και ταχεία ανάπτυξη επ’ ωφελεία του ελληνικού λαού και των επενδυτών. Εχθρός της ανάπτυξης δεν είναι οι ξένοι και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά το σύμπλεγμα των ατελέσφορων συμφερόντων και νοοτροπιών που ευθύνονται για το σήμερα και προσπαθούν να διαφεντέψουν το αύριο. Οσοι συνήθισαν να πλουτίζουν και να νέμονται την εξουσία σε συνθήκες διαφθοράς δεν μπορούν να απαιτούν ασυλία, διαιώνιση των κεκτημένων και διασφάλιση της εξουσίας τους.

Τα τελευταία 30 χρόνια το Δημόσιο έχει αποτύχει στη διαχείριση της ανάπτυξης. Το κράτος ενέκρινε και ενίσχυε οικονομικά «εξαιρετικά» business plans, σημαντικό μέρος των ενισχύσεων διοχετεύθηκε σε υπηρεσίες συμβούλων και τελικά απολαμβάνουμε νεκρές βιομηχανικές περιοχές. Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες των τοπικών κοινωνιών, των νέων επιστημόνων και διαγκωνίστηκαν οι σοβαρές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι ευθύνη της είναι οι υποδομές και το επενδυτικό περιβάλλον και να αφήνει ελεύθερη την ιδιωτική πρωτοβουλία να κινηθεί εντός απλού, συγκεκριμένου και μακροπρόθεσμου πλαισίου λειτουργίας. Η αντίληψη περί ανάπτυξης βασισμένης στην επιδότηση δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Το επιχειρηματικό ρίσκο ανήκει στον επιχειρηματία. Στη χώρα μας το κράτος είναι συνεταίρος στο επενδυτικό ρίσκο, αλλά όχι στα κέρδη. Ανάπτυξη δεν γίνεται με διογκωμένο δημόσιο τομέα, υψηλή φορολογία, πολυνομία, με μοίρασμα ενισχύσεων, αναποτελεσματική απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων και προβληματική εκπαίδευση.

Γίνεται πολλή κουβέντα για τη διάθεση χρηματοδότησης από τις τράπεζες, αλλά πιστωτική επέκταση πέραν των ορίων θα δημιουργήσει νέες επισφάλειες. Το κόστος δανεισμού των επιχειρήσεων έχει αυξηθεί υπερβολικά εξαιτίας του ανταγωνισμού επιτοκίων καταθέσεων και της οικονομικής κατάστασης του ελληνικού Δημοσίου, με αποτέλεσμα να μειώνεται η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Αν όμως διαρκώς κοιτάζουμε το χθες, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για το αύριο. Οι λαοί ποτέ δεν πτωχεύουν. Η ελληνική κοινωνία πληγωμένη και χρεωμένη έχει μια ευκαιρία για αναγέννηση. Αυτή η ευκαιρία είναι τώρα, και όσο πιο γρήγορα και δραστικά αντιδράσουμε, τότε πιο γρήγορα θα βγούμε από την κρίση. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να ξεπεράσει τα στερεότυπα του χθες και οι συντεχνίες να αποδεσμεύσουν την ελληνική κοινωνία. Η επίλυση του εθνικού προβλήματος προϋποθέτει την κοινή κατανόηση των δεδομένων, τη χάραξη εθνικής μεταρρυθμιστικής στρατηγικής αποστασιοποιημένης από τις αντιλήψεις και τις συνήθειες του παρελθόντος.

* Χημικός μηχανικός, διευθύνων σύμβουλος Κώστας Σιαμίδης Α.Ε., αναπληρωτής πρόεδρος Βιομηχανικού Τμήματος ΕΒΕΑ, μέλος Δ. Σ. Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Α.Ε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή