Καθώς η κρίση χρέους επεκτείνεται, στη Γερμανία επιστρέφουν δριμύτερα τα επιχειρήματα υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Την αναζωπύρωση της συζήτησης επισημαίνουν σε χθεσινό τους άρθρο οι New York Times, το οποίο ξεκινά με μία μεταφορά: Αν η ευρωπαϊκή κρίση χρέους ήταν μία παλιά ταινία επιβίωσης, θα υπήρχε μία σκηνή που οι επιβάτες μιας σχεδίας αναγνωρίζουν ότι δεν έχουν αρκετά εφόδια και κάποιος θα πρέπει να πέσει στη θάλασσα. Οι Γερμανοί αναλυτές κοιτούν την Ελλάδα. Οπως υποστηρίζουν, θα έπρεπε να αφήσει το ευρώ προσωρινά, όχι μόνο για το καλό της Ευρωζώνης, αλλά και για το δικό της.
Αυτή είναι η άποψη του επικεφαλής του ινστιτούτου Ifo Χανς Βέρνερ Ζιν. Το επιχείρημά του είναι ότι η ευρωπαϊκή βοήθεια μειώνει τα κίνητρα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, ενώ παράλληλα σπρώχνει την Ευρώπη προς μία ένωση μεταβιβάσεων, ενδεχόμενο στο οποίο αντιδρούν οι Γερμανοί. Η εφημερίδα επισημαίνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει από την Ευρωζώνη παρά με δική της επιθυμία, αλλά προσθέτει ότι αν διακοπεί η στήριξη προς τη χώρα, ενδεχομένως να μην έχει άλλη επιλογή. Ο πρώην οικονομολόγος της ΕΚΤ Οτμαρ Ισινγκ το έχει υπονοήσει εμμέσως, και όπως λέει στην εφημερίδα: «αν μία χώρα δεν συνάδει με τους όρους που έχουν συμφωνηθεί, δεν θα πρέπει να λάβει περαιτέρω οικονομική βοήθεια. Μία χώρα που δεν λαμβάνει υποστήριξη, πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει».
Εκτός Γερμανίας, η ιδέα μιας τέτοιας εξώθησης της Ελλάδας στην έξοδο θεωρείται επικίνδυνη αλλά και σκληρή, καθώς θα οδηγούσε σε κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών, χρεοκοπία και επιστροφή σε ένα αδύναμο νόμισμα για την προμήθεια βασικών εισαγόμενων προϊόντων, όπως πετρέλαιο και τρόφιμα. Οπως επισημαίνει ο Σίλβιο Περούτζο, οικονομολόγος στη RBS, είναι επικίνδυνο και για την Ευρωζώνη, καθώς οι αγορές θα άρχιζαν να αμφιβάλλουν για το ίδιο το ευρώ. Εντός Γερμανίας, ωστόσο, οι New York Times επισημαίνουν ότι οι δύο άνδρες έχουν μεγάλη επιρροή και διαμορφώνουν τις απόψεις των συνηθισμένων Γερμανών.
Οσο για τους Ελληνες, η εφημερίδα αναφέρει ότι επίσης έχουν κουραστεί με την επικριτική στάση των Γερμανών. Κάποιοι θυμούνται τις πολεμικές αποζημιώσεις, ενώ άλλοι βλέπουν την επιστροφή στη δραχμή ως μία λύση. Θα ήταν μία πολύ δύσκολη προσαρμογή και θα μείωνε σημαντικά το επίπεδο ζωής, παραδέχεται ο Ματίας Κούλας, οικονομολόγος στο Κέντρο Ευρωπαϊκής Πολιτικής, αλλά «μετά η Ελλάδα θα μπορούσε να σταθεί στα δικά της πόδια». «Οποιος θέλει να μείνει στην Ευρωζώνη πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες και να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», καταλήγει.
Η επιστροφή των επιχειρημάτων για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη συμπίπτει με την ανησυχία για τις συνέπειες της κρίσης στη Γερμανία, όπου τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η πιστοληπτική της αξιολόγηση. «Κινδυνεύει με υποβάθμιση η Γερμανία;». Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί από χθες τον γερμανικό Τύπο, τους σοφούς της γερμανικής οικονομίας και αναλυτές σε όλο τον κόσμο. Η απάντηση είναι καταφατική και πολλά δημοσιεύματα σπεύδουν να συνδέσουν την κερδοσκοπική επίθεση σε βάρος Γαλλίας και Γερμανίας με τη σύνοδο της 21ης Ιουλίου και την απόφαση για ένα δεύτερο πακέτο προς την Ελλάδα.
«Στην αρχή ήταν η Ελλάδα που επλήγη από την κρίση χρέους και μετά δυο τρεις μικρότερες χώρες στις παρυφές της Ευρώπης», γράφει χαρακτηριστικά στο χθεσινό κεντρικό της θέμα η εφημερίδα «Handelsblatt» και συνεχίζει: «Αυτήν τη στιγμή όμως η κρίση αφορά πλέον τον πυρήνα της Ευρωζώνης, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το φαινόμενο είναι γνωστό από παλιότερες κρίσεις και δεν αποτελεί καλό σημάδι. Στην αρχή αυξάνεται η τιμή των ασφαλίστρων κινδύνου, στη συνέχεια πέφτει το χρηματιστήριο και στο τέλος ασκούνται πιέσεις στην πολιτική. Αυτό συνέβη με τη Lehman Brothers, την Ελλάδα, το ίδιο θα μπορούσε να γίνει όταν οι παίκτες των αγορών αρχίσουν να επιτίθενται στον εσωτερικό πυρήνα της Ευρώπης: τη Γαλλία και τη Γερμανία. Εδώ και μέρες αυξάνονται τα CDS για Γαλλία και Γερμανία. Για την ακρίβεια αυξάνονται από την 21η Ιουλίου, τη μέρα, κατά την οποία συμφωνήθηκε ένα νέο πακέτο για την Ελλάδα. Η χρονική σύμπτωση δεν είναι τυχαία. Η Γαλλία και η Γερμανία αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο βάρος για τη διάσωση των καταχρεωμένων χωρών. Ετσι οι επενδυτές αρχίζουν να αμφιβάλλουν κατά πόσο οι δύο χώρες είναι σε θέση να φέρουν εις πέρας αυτήν την αποστολή. Στην περίπτωση της Γαλλίας οι αμφιβολίες είναι μεγαλύτερες από ό,τι σε αυτήν της Γερμανίας», καταλήγει το δημοσίευμα – χωρίς όμως να αποκλείει μια υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γερμανίας.