Από την «ανοησία» κατά τον Σαρκοζί, στην «τεχνική λύση»

Από την «ανοησία» κατά τον Σαρκοζί, στην «τεχνική λύση»

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το θέμα της παροχής εγγυήσεων είναι τόσο παλιό, όσο και το Μνημόνιο. Η Φινλανδία το έθεσε για πρώτη φορά, όταν τον Μάιο του 2010 συζητιόταν το πρώτο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. Ωστόσο, η πρότασή της απορρίφθηκε χωρίς πολλές συζητήσεις και χωρίς πολλές αντιδράσεις, αφού τότε οι πολιτικές συνθήκες στη σκανδιναβική χώρα ήταν διαφορετικές. Ωστόσο, η Φινλανδία επανέφερε το θέμα τον Απρίλιο, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση. Οι συνθήκες πλέον ήταν δυσμενέστερες για την Ελλάδα.

Η χώρα, αδυνατώντας να επιστρέψει στις αγορές, χρειαζόταν ένα νέο πακέτο βοήθειας. Στο διάστημα που είχε μεσολαβήσει η κυβέρνηση δεν είχε πείσει ότι θα εφαρμόσει το Μνημόνιο. Αντίθετα, χάνοντας τους δημοσιονομικούς στόχους και κυρίως αδυνατώντας να προωθήσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είχε κάνει πολλά, για να ενισχύσει με επιχειρήματα όσους έλεγαν ότι η δανειοδότηση της Ελλάδας είναι χαμένα χρήματα των φορολογουμένων. Επιπλέον, σε προγράμματα βοηθείας είχαν ενταχθεί η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Ετσι, οι κυβερνήσεις των κρατών του Βορρά αισθάνονταν αυξανόμενη την πίεση από τους πολίτες τους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι αρνητικοί στα σχέδια διάσωσης των «άσωτων του Νότου».

Η έρευνα των Ιταλών

Ωστόσο, ήταν μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, η Ιταλία, που ανέλαβε να διερευνήσει τις δυνατότητες χορήγησης εγγυήσεων. Κλιμάκιο νομικών και άλλων εμπειρογνωμόνων του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών ήρθε τον Μάιο στην Αθήνα και εξέτασε εναλλακτικές δυνατότητες. Διαπιστώθηκε ότι το θέμα τεχνικά και νομικά ήταν εξαιρετικά περίπλοκο και εισηγήθηκαν αρνητικά. Ωστόσο, η Φινλανδία συνέχισε να πιέζει καθώς το θέμα των εγγυήσεων ήταν ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας για τη συγκρότηση της πολυκομματικής κυβέρνησης του Κατάινεν. Παρουσίασε στο Eurogroup πρόταση για παροχή εγγυήσεων 50 δισ. ευρώ, δηλαδή όλο το πακέτο των προς αποκρατικοποίηση εταιρειών και της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.

Η ελληνική πλευρά και ο πρωθυπουργός στις συναντήσεις με Ευρωπαίους ηγέτες κατέστησε σαφές ότι τέτοια πρόταση δεν μπορούσε να γίνει δεκτή. Ο πρόεδρος Σαρκοζί τη χαρακτήρισε «ανοησία». Ωστόσο, μπροστά στην απειλή της Φινλανδίας να μπλοκάρει την απόφαση της συνόδου της 21ης Ιουλίου, δέχθηκαν να γίνεται αναφορά σε εγγυήσεις. Από την επομένη, νομικοί και τεχνικοί σύμβουλοι αναζητούσαν τρόπους να μετριάσουν τις πολιτικές συνέπειες της συγκεκριμένης πρόβλεψης. Υστερα από πολλές εργατοώρες, κατέληξαν στη γνωστή ελληνοφινλανδική συμφωνία: 1. Θα δίνονταν χρήματα και όχι μετοχές ή ακίνητη περιουσία. 2. Θα δίνονταν με τη μορφή έντοκης κατάθεσης, ώστε να μην ενεργοποιήσει ρήτρες παροχής εγγυήσεων που υπήρχαν σε ελληνικά ομόλογα αξίας 18 δισ. ευρώ. 3. Θα έπρεπε να υπάρξει διακριτικότητα μέχρι τουλάχιστον να εγκριθεί από το Eurogroup. Η φινλανδική κυβέρνηση έσπευσε να την ανακοινώσει. Ισως για λόγους εσωτερικών πολιτικών εντυπώσεων. Ο λαϊκισμός, άλλωστε, δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα των Νοτίων. Ισως για να «κατοχυρώσει» διά της δημοσιοποίησης όσα είχε εξασφαλίσει, διαβλέποντας ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από άλλα κράτη.

Ετσι, το θέμα παραμένει ανοιχτό και μαζί η υλοποίηση της απόφασης της συνόδου κορυφής της 21ης Ιουλίου για τη βοήθεια προς την Ελλάδα. Και δεν είναι το μόνο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή