Ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος;

Ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος;

5' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ας ξεκινήσουμε με μια διασκεδαστική ιστορία. Πριν από κάμποσα χρόνια, σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, ένα μαγαζί το οποίο πουλούσε έργα τέχνης έβαλε στη βιτρίνα έναν πίνακα διαστάσεων 1,0 Χ 1,6 μέτρα περίπου, με μια μεγάλη επιγραφή «Αυθεντικός Rubens 9.000 δραχμές». Βρέθηκε κάποιος που τον αγόρασε και τον κρέμασε στο σαλόνι του. Ηταν πολύ περήφανος για το απόκτημά του και τον έδειχνε σε όλους τους καλεσμένους του. Κάποιος δεν άντεξε και του είπε ξεκάθαρα ότι ο πίνακάς του είναι «μαϊμού». Εξαλλος ο ιδιοκτήτης, αφού προηγουμένως επιβεβαίωσε ότι ο πίνακας είναι «μαϊμού», έσυρε τον αντικέρ στα δικαστήρια, για απάτη. Στη δίκη ο αντικέρ εμφανίστηκε χωρίς δικηγόρο, με μοναδικό μάρτυρα έναν καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών. Ρώτησε ο αντικέρ τον μάρτυρα: «Κύριε καθηγητά, ένας πίνακας του γνωστού Rubens σ’ αυτό το μέγεθος, πόσο περίπου πάει στην αγορά της τέχνης;». Και ο μάρτυρας απάντησε ευθέως: «Περίπου 5 εκατ. δολάρια». Τότε ο αντικέρ απευθύνθηκε στον πρόεδρο: «Κύριε πρόεδρε, εδώ είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο απατεώνας. Εγώ ζήτησα 9.000 δρχ. Οσο, δηλαδή, αξίζει ο πίνακας με την κορνίζα του, που τον ζωγράφισε κάποιος Rubens, και αν ο πίνακας ήταν του διάσημου Rubens, ο πελάτης θα μου έκλεβε 5 εκατ. δολάρια». Αθώος ο κατηγορούμενος.

Η ιστορία αυτή, που είναι πέρα για πέρα αληθινή, περιέχει δύο πολύ μεγάλα διδάγματα. Το πρώτο είναι σχεδόν αυτονόητο: Δεν είναι δυνατόν να αποκτήσεις νόμιμα κάτι που έχει μεγάλη αξία πληρώνοντας ελάχιστα. Οσοι το επιχείρησαν, αργά ή γρήγορα, αντελήφθησαν ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα». Δυστυχώς οι πολιτικοί μας επιμένουν να ισχυρίζονται ότι μπορούν να κάνουν πολλά σημαντικά πράγματα χωρίς ή με μηδαμινό κόστος.

Το δεύτερο όμως δίδαγμα δεν είναι τόσο φανερό και αυτό θα είναι και το θέμα του σημερινού κειμένου. Δηλαδή, αν σε ορισμένα ζητήματα αντιστρέψει κανείς τη θεώρησή τους, τότε μπορεί να προκύψουν ουσιαστικές ανατροπές. Στην ιστορία μας, ενώ αρχικά φαίνεται ως απατεώνας ο αντικέρ, στη συνέχεια οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Πάμε τώρα στα σοβαρά. Γίνεται πολύ μεγάλη συζήτηση για την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας. Οι υπερβολές που ακούγονται είναι για κατανάλωση στα δελτία των 8. «Οποιος τολμήσει να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία θα λογοδοτήσει για τις πράξεις του». «Δεν θα αφήσουμε τους ξένους να μας πάρουν τη γη μας και τα νησιά μας». Λες και αν πουλήσουμε κανένα κομμάτι γης ή κανένα νησί σε κάποιον ξένο, θα το δέσει πίσω από το σκάφος του και θα το πάει στη χώρα του. Εδώ θα μείνει τόσο το νησί όσο και το οικόπεδο και πιθανότατα ο ξένος θα τα προσέχει καλύτερα, αφού δεν έχει μάθει να χτίζει αυθαίρετα και να πετάει τα μπάζα και τα σκουπίδια του όπου βρει.

Το μεγάλο όμως στοίχημα είναι η εκμετάλλευση των χώρων του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού. Το έργο αυτό όντως θεωρείται το μεγαλύτερο έργο ανάπλασης στην Ευρώπη. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει άλλη παρόμοια έκταση η οποία να διατίθεται για εκμετάλλευση. Εδώ η μάχη είναι ανελέητη. Εχουν ακουστεί τόσες απόψεις, που είναι αδύνατο να βγάλει κανείς άκρη. Οι περισσότερες είναι ανεδαφικές, αλλά όλες έχουν τους φανατικούς υποστηρικτές τους. Δεν σκοπεύω να μπω στη συζήτηση αυτή γιατί δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξει κανείς ποια είναι η καλύτερη λύση. Εξάλλου υπάρχουν τόσες πολλές απόψεις, ώστε να ισχύει η περίφημη ρήση του Clint Eastwood, σαν Dirty Harry, που δεν μου επιτρέπεται να την επαναλάβω.

Ο χώρος αποτελείται από 6,2 χιλιάδες στρέμματα και είναι διαθέσιμος από το 2001, δηλαδή έχουν περάσει 12 ολόκληρα χρόνια χωρίς να κάνουμε κάτι. Το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, που έχει την αρμοδιότητα για την ανάπλαση, προκειμένου να διευκολύνει τους επενδυτές έχει βάλει ελάχιστους περιορισμούς. Συγκεκριμένα ζητάει τα 2.000 στρέμματα να γίνουν πάρκο και οι κτιριακές εγκαταστάσεις να μην ξεπερνούν το 35% της έκτασης. Εκτιμάται ότι η ανάπλαση θα ξεκινήσει σε 3 χρόνια από την υπογραφή της σύμβασης και το κόστος κατασκευής κυμαίνεται περί τα 6 δισ. ευρώ. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο είναι ότι η ανάπλαση θα δημιουργήσει 15.000 μόνιμες θέσεις εργασίας και θα προσελκύει περίπου 1,5 εκατ. επισκέπτες κάθε χρόνο.

Ολες οι συζητήσεις που γίνονται επικεντρώνονται στο «να μην ξεπουληθεί το φιλέτο του Ελληνικού για ένα κομμάτι ψωμί». Ας αντιστρέψουμε τη θεώρηση του ζητήματος για να το δούμε από μια άλλη σκοπιά. Πόσα χάνουμε για κάθε χρόνο που καθυστερεί να ξεκινήσει το έργο; Οι 15.000 θέσεις εργασίας και το 1,5 εκατ. επισκέπτες εκτιμάται ότι μπορούν να συνεισφέρουν περίπου 1,5 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ, ετησίως. Δηλαδή, και αν ακόμα το είχαμε δώσει εντελώς ΔΩΡΕΑΝ το 2001 (φυσικά δεν προτείνω κάτι τέτοιο), θα είχαμε αυξήσει συνολικά το ΑΕΠ μας κατά 9 δισ. ευρώ στα τελευταία 6 χρόνια, αγνοώντας παντελώς το όφελος από τις κατασκευαστικές εργασίες των πρώτων 6 χρόνων που θα απαιτηθούν για την ανάπλαση. Ποιος λοιπόν είναι ο υπόλογος για τα χρήματα που έχουν χαθεί στα χρόνια της αδράνειας; Τα λαϊκά δικαστήρια θα είχαν καταδικάσει αυτόν που έδωσε το φιλέτο δωρεάν. Στην πραγματικότητα όμως αυτοί που καθυστέρησαν την εκμετάλλευσή του (με διάφορα επιχειρήματα ή προσχήματα) είναι αυτοί που μας στέρησαν τα έσοδα. Αυτό είναι το μεγάλο κόστος τού να μην κάνουμε τίποτα και να αφήνουμε τα χρόνια να περνούν. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο στο Ελληνικό που έχουμε αδικαιολόγητες καθυστερήσεις. Κανένας δεν τιμωρήθηκε, ούτε καν κατηγορήθηκε γιατί καθυστέρησε να πάρει μια απόφαση, και η καθυστέρηση αυτή μπορεί να κόστισε στον τόπο μας. Η έννοια «ο χρόνος είναι χρήμα» είναι άγνωστη στους ιθύνοντες στην Ελλάδα.

Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε την Παραβολή των Κρυμμένων Ταλάντων, η οποία περιέχει πολλή σοφία και ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Ελληνικού. Σε ελεύθερη απόδοση η Παραβολή λέει: Ο άρχοντας της περιοχής θα έφευγε για ένα μακρινό ταξίδι διαρκείας. Φώναξε τους δούλους του και στον ένα έδωσε 10 τάλαντα, στον άλλο 2 και στον τρίτο 1 τάλαντο. Οταν, ύστερα από χρόνια, ο άρχοντας γύρισε από το ταξίδι, ζήτησε από τους δούλους του τον απολογισμό για τη διαχείριση των ταλάντων. Ο μεν πρώτος τού είπε ότι τα επένδυσε και κέρδισε άλλα 10 τάλαντα και του παρέδωσε συνολικά 20 τάλαντα. Ο δεύτερος επίσης τα επένδυσε και του παρέδωσε 4 τάλαντα. Ο τρίτος τού είπε ότι έθαψε το τάλαντο στη γη και του το επέστρεψε. Τότε ο άρχοντας αντάμειψε πλουσιοπάροχα τους δύο πρώτους δούλους και έκλεισε τον τρίτο στη φυλακή κατηγορώντας τον ότι ήταν οκνηρός και πονηρός και δεν εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο για να πολλαπλασιάσει το τάλαντο.

Ποιος, λοιπόν, θα έχει την τύχη του τρίτου δούλου; Στην περίπτωση του Ελληνικού, η αξία του έχει μειωθεί λόγω της γενικότερης κρίσης και ουσιαστικά ούτε το αρχικό τάλαντο που μας εμπιστεύτηκαν δεν μπορούμε να δώσουμε πίσω. Ποιος, λοιπόν, είναι ο πραγματικός ένοχος;

* Σύμβουλος επιχειρήσεων

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή