Μπορεί να αποτελεί τον λόγο της κρίσης, αλλά πλέον το οικονομικό επιτελείο δεν ανησυχεί. Το ελληνικό χρέος, αν και παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη, μπορεί πλέον να θεωρηθεί διαχειρίσιμο για έναν πολύ απλό λόγο. «Το μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται στους εταίρους και επί της ουσίας έχει “ιαπωνοποιηθεί”», δηλώνει στην «Κ» υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών, εξηγώντας ότι στην πράξη το ελληνικό χρέος είναι «παρκαρισμένο» στα χαρτοφυλάκια των εταίρων της Ελλάδας και δεν κινδυνεύει από κερδοσκοπικές ή άλλες πρακτικές. Οι αριθμοί αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το 2013 το δημόσιο χρέος ανήλθε σε περίπου 322 δισ. ευρώ (περίπου 178% του ΑΕΠ) και από το ποσό αυτό τα 251 δισ. ευρώ (ή το 139% του ΑΕΠ) βρίσκονταν είτε σε χώρες της Ευρωζώνης, είτε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), είτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αντιστοίχως, το χρέος της Ιαπωνίας εκτιμάται ότι έφθασε στο 210% του ΑΕΠ της πέρυσι, αλλά κανένας δεν ανησυχεί ότι η χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα των υποχρεώσεων του ιαπωνικού Δημοσίου είναι προς το εσωτερικό της χώρας.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το σημαντικό στοιχείο για τη διάρθρωση του ελληνικού χρέους, στο υπουργείο Οικονομικών θεωρούν πως πλέον δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το κριτήριο του λόγου χρέος/ΑΕΠ για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά του. Υπενθυμίζεται ότι η τρόικα έχει θέσει ως όριο το 120% του ΑΕΠ για να θεωρήσει το ελληνικό χρέος «βιώσιμο». Κυρίαρχο ρόλο έχει πλέον η δυνατότητα της Ελλάδας να μπορεί να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Γι’ αυτό και στο άκουσμα της είδησης ότι τα δάνεια από την Ευρωζώνη θα επιμηκυνθούν αντί να «κουρευτούν», η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης και κυρίως των αγορών ήταν θετική. Ολοι διαπιστώνουν ότι η Ευρωζώνη έχει αποφασίσει να στηρίξει την Ελλάδα, οπότε μπορεί να «στείλει» για αργότερα τις λήξεις των δανείων, διαμορφώνοντας ένα ακόμα καλύτερο προφίλ για το ελληνικό χρέος.
Με τον τρόπο αυτό αίρονται οι επιφυλάξεις των ιδιωτών πιστωτών ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις της και κατ’ επέκταση καθίσταται ευκολότερη για εκείνους η απόφαση να τοποθετήσουν και πάλι τα κεφάλαιά τους σε μια νέα έκδοση ελληνικών ομολόγων. Η λογική είναι απλή. Εάν, για παράδειγμα, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει κάθε χρόνο 10 δισ. ευρώ σε τόκους και λήξεις δανείων – ομολόγων για τα επόμενα 30 χρόνια και με μια επιμήκυνση των επίσημων δανείων το ποσό αυτό μειώνεται αυτομάτως στα 6 δισ. ευρώ ετησίως, είναι ξεκάθαρο ότι το ελληνικό χρέος γίνεται αμέσως ευκολότερα διαχειρίσιμο.
Αρα και οι επενδυτές θα λάβουν με μεγαλύτερη ασφάλεια την απόφαση να στηρίξουν μια νέα έκδοση ομολόγων διάρκειας 5 ετών. Κάτι που είναι και ο άμεσος στόχος της κυβέρνησης. Ομως, για όσο διάστημα η δημόσια συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το κριτήριο του λόγου χρέους/ΑΕΠ, το αποτέλεσμα δεν άλλαζε. Το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο και απαιτούνταν νέα μέτρα για να καταστεί διαχειρίσιμο και να επανέλθει η Ελλάδα στις αγορές.
Τώρα, που τα νέα δεδομένα έχουν γίνει γνωστά στο ευρύ επενδυτικό κοινό, υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αναφέρουν ότι υπάρχουν επενδυτικές τράπεζες και funds που πιέζουν την ελληνική πλευρά να εκδώσει ένα νέο ομόλογο. Τροχοπέδη στην όλη προσπάθεια αποτελούν η πολιτική αβεβαιότητα και το ενδεχόμενο ανατροπής της εισοδηματικής και επακολούθως της δημοσιονομικής πολιτικής του 2014 από τις δικαστικές αποφάσεις για τα ειδικά μισθολόγια.