Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ασφαλώς αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια που καταβάλλει η χώρα μας να ορθοποδήσει οικονομικά και να πάψει να είναι ένας παρίας της ευρωπαϊκής οικονομίας. Το περιβόητο όμως πλεόνασμα πρέπει να αναγνωρισθεί ότι κατέστη δυνατό με σκληρή προσπάθεια από την κυβέρνηση, με αιματηρές και συχνά ανορθολογικές περικοπές από τα εισοδήματα μεγάλου μέρους του πληθυσμού, με περιστολή δαπανών τού -μέχρι και σήμερα ακόμη- υπερτροφικού δημοσίου τομέα, αλλά και με τη συσσώρευση χρεών του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Σήμερα υπάρχει σαφής δέσμευση της κυβέρνησης ότι μέρος του πλεονάσματος θα επιστραφεί σε ορισμένες αδύναμες κοινωνικές κατηγορίες.
Η δεσπόζουσα δημόσια ρητορική επικρότησε αυτή την κυβερνητική πρόθεση. Η όποια κριτική ασκήθηκε και πάλι με όρους πλειοδοσίας: δεν φτάνουν τόσα, χρειάζονται περισσότερα να δοθούν σε περισσότερους, κάτι κρύβεται πίσω από την ενέργεια αυτή κ.λπ.
Στο μεταξύ, αγνοήθηκαν -ή υποσκελίσθηκαν επικοινωνιακά- ορισμένα στοιχεία για τα χρέη του Δημοσίου προς ιδιώτες και επιχειρήσεις, χρέη των οποίων η εξόφληση δεν θα σημάνει μόνο μια «ανακούφιση» (ρηχός όρος που όμως δίνει πόντους κοινωνικής ευαισθησίας σε όποιον τον χρησιμοποιεί) αλλά θα επέστρεφαν στη δυναμική οικονομική διαδικασία, παράγοντας επιπλέον θετικά αποτελέσματα.
Ας θυμηθούμε λίγο τα στοιχεία:
– Το 2013 πληρώθηκε λιγότερο από το 75% των παλαιότερων οφειλών του Δημοσίου προς ιδιώτες και επιχειρήσεις.
– Το υπόλοιπο των χρεών δεν μειώθηκε ανάλογα, επειδή το Δημόσιο συσσωρεύει νέα χρέη προς ιδιώτες.
– Υπάρχουν περίπου 6 δισ. ανεξόφλητα χρέη του Δημοσίου.
– Ο περίφημος συμψηφισμός χρεών Δημοσίου-ιδιωτών έχει μεν εξαγγελθεί, αλλά πρέπει να τον δούμε να υλοποιείται.
Μια απλή προσέγγιση του φαινομένου των χρεών του Δημοσίου και των παραπάνω στοιχείων μάς οδηγεί στη διαπίστωση ότι η αλλαγή προτεραιοτήτων στην «επιστροφή μέρους του πλεονάσματος προς την κοινωνία», προς όφελος των επιχειρηματικών δυνάμεων, θα ήταν εντόνως υποβοηθητικό της προσπάθειας να βγούμε από την κρίση μέσα από μια ενίσχυση της ανάπτυξης. Κι αυτό, επειδή η άρση της ασφυξίας των επιχειρήσεων και η ενίσχυση της όποιας ρευστότητάς τους, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, δυναμώνουν την οικονομική διαδικασία με προφανή θετικά αποτελέσματα στο ΑΕΠ, στην απασχόληση, στην κοινωνική ηρεμία. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει γρήγορα αντιληπτό από τους ταγούς της προσπάθειας για έξοδο από την κρίση ότι το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα» του πλεονάσματος θα πρέπει να επιμερισθεί σοφά, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή, μακροπρόθεσμη ωφέλεια και να μην εξατμιστεί και αυτό στη θέρμη των προεκλογικών σκοπιμοτήτων…
*Πρόεδρος, REDESTOS Efthymiadis Agrotechnology Group – πρόεδρος ε.τ. ΣΒΒΕ