Ολα τα πολιτικά κόμματα μιλάνε στην Ελλάδα για την ανάγκη εκπόνησης ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας και φυσικά ενός σχεδίου για την αναστήλωση του αποδυναμωμένου κοινωνικού κορμού της χώρας, η οποία διέρχεται κατά γενική ομολογία μία από τις βαθύτερες κρίσης στην ιστορία της. Εντούτοις, όμως, κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός αρχηγός δεν εκδηλώνει προθέσεις πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, προκειμένου να ξεκολλήσει πράγματι ο τόπος από το τέλμα. Και διερωτάται εύλογα, ο οποιοσδήποτε Ελληνας πολίτης, τι είδους «εθνικό» σχέδιο μπορεί να είναι αυτό, όταν δεν έχει ως βάση τη συνεννόηση των πολιτικών κομμάτων (στοιχειωδώς τουλάχιστον) και τη συνεργασία των παραγωγικών δυνάμεων της ελληνικής οικονομίας; Οταν το πολιτικό σύστημα αφήνει απέξω τα κρίσιμα προβλήματα επιβίωσης που ταλανίζουν την οικονομία και τον τόπο, αφήνει επίσης τη χώρα εκτεθειμένη σε μεγάλους ευρωπαϊκούς κινδύνους, αντιστρατεύεται τη συναίνεση και προτάσσει τα στενά κομματικά συμφέροντα της μιας ή της άλλης ηγετικής ομάδας;
Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για κανενός είδους σοβαρό πολιτικό σχεδιασμό ή για σχέδιο εθνικό που θα βγάλει τη χώρα από την παρατεταμένη κρίση αξιοπιστίας και τα αδιέξοδα ή θα την οδηγήσει στην οικονομική ανάπτυξη. Πρόκειται για απλή κομματική δημαγωγία και κοινοβουλευτικό λαϊκισμό, σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την οικονομία και τις προοπτικές της Ελλάδας μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το πολιτικό σύστημα φαίνεται και τούτες τις οριακές για τα συμφέροντα της χώρας στιγμές, κατώτερο των περιστάσεων. Επιλέγει για τη διατήρηση ή την κατάληψη της εξουσίας, την άγρια κομματική σύγκρουση και τον διχασμό εν τέλει της κοινωνίας, αντί του πολιτικού διαλόγου και της εθνικής συναίνεσης. Ετσι, όμως, τίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί, ούτε σήμερα ούτε αύριο. Οι εξελίξεις προοιωνίζονται το χειρότερο. Το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι στατικά σήμερα ο συσχετισμός των κομμάτων στο κοινοβούλιο, αλλά η αναδιάρθρωση και η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας, η ανασύνταξη ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Η Ελλάδα χρειάζεται όντως ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης για να ξεπεράσει την κρίση της, να διατηρηθεί εντός της Ευρωζώνης και να δημιουργήσει ξανά τις προϋποθέσεις για νέες επενδύσεις, άρα νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας και νέα εισοδήματα. Στην πολύ δύσκολη αυτή πορεία, η συνεννόηση και η συναίνεση σε εθνικό επίπεδο είναι ο ακρογωνιαίος λίθος. Αυτό για όσους διδάσκονται από την ιστορία. Η Δημοκρατία, εξάλλου, είναι έννοια αδιαχώριστη από την πολιτική συνεννόηση και την κοινωνική συνοχή.