Ενα από τα βασικά «παράπονα» της προηγούμενης κυβέρνησης είχε να κάνει με το γεγονός ότι ποτέ δεν είχε τη συμπαράσταση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν διαπραγματευόταν κρίσιμα ζητήματα με την τρόικα. Από την άλλη πλευρά, όταν η τότε αντιπολίτευση πρότεινε με τη σειρά της τη σύγκληση εθνικών συμβουλίων για τη λήψη κοινών αποφάσεων και τη χάραξη κοινής –έστω διαφορετικής– πολιτικής, η απάντηση ήταν σταθερά «όχι». Αντιστρέψτε τους όρους και θα δείτε πως το μόνο που άλλαξε, μετά τις τελευταίες εκλογές, είναι ότι απλώς αντιστράφηκαν οι ρόλοι. Κατά τα άλλα, η ιστορία, απλώς, επαναλαμβάνεται. Οπως συμβαίνει από την πρώτη στιγμή που προέκυψε αυτή η κρίση. Προσέξτε:
Ο Γιώργος Παπανδρέου πίεζε για εκλογές υποστηρίζοντας ότι «λεφτά υπάρχουν», την ώρα που ο Κώστας Καραμανλής πρότεινε εθνική συνεννόηση για τη λήψη σκληρών μέτρων. Ο Αντώνης Σαμαράς κράδαινε τα «μανιφέστα» του Ζαππείου, υποστηρίζοντας ότι «τα Μνημόνια δεν βγαίνουν», αντί να συνεννοείται με την κυβέρνηση Παπανδρέου για τις δύσκολες συμφωνίες που έπρεπε να υπογραφούν τότε, αφού θα δέσμευαν τις ζωές όλων μας μετά. Κατόπιν, δεν επέτρεψε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να κάνει τη βρώμικη δουλειά, αφού θα αναλάμβανε χωρίς πολιτικό κόστος την ευθύνη για μια σειρά από σκληρά κείμενα, που όφειλαν να προωθηθούν. Επέμενε σταθερά για εκλογές και μάλιστα με αντιμνημονιακή ατζέντα. Αναλαμβάνοντας την εξουσία αντιλήφθηκε ότι ήταν άκυρη και επιχείρησε να κάνει ό,τι δεν έκανε κανείς προηγουμένως. Πιστώνεται λάθη, αλλά κατάφερε και πολλά, έχοντας απέναντί του έναν ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος απέρριπτε ακόμη και τα προφανή, ζητώντας εκλογές, σχεδόν με το «καλημέρα». Οι εκλογές έγιναν και πάλι με βάση τη λογική της αντιμνημονιακής ατζέντας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, για να αποδειχθεί σε χρόνο-ρεκόρ ότι από τη στιγμή που βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, δεν είσαι εσύ που βάζεις τα θέματα προς συζήτηση, αλλά οι άλλοι που σε δανείζουν, είτε αυτοί λέγονται «τρόικα» είτε «θεσμοί» είτε οτιδήποτε άλλο.
Το πρόβλημα στην περίπτωση της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα είναι ότι εξελέγη βάζοντας τον αντιμνημονιακό πήχυ ψηλότερα από ποτέ. Ο νέος πρωθυπουργός, ωστόσο, πιστώνεται ότι αντιλήφθηκε το λάθος γρηγορότερα από τον καθένα, ίσως επειδή κάθε φορά τα χρονικά περιθώρια, που η ιστορία επαναλαμβάνεται, γίνονται και πιο ασφυκτικά. Γι’ αυτό και επιχείρησε τη στροφή άμεσα, επειδή ήταν εκ των πραγμάτων απαραίτητη. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης σε αυτή τη φάση, αν έχει διδαχθεί κάτι από το παρελθόν, είναι να τον αφήσει να την ολοκληρώσει με την ησυχία του, χωρίς κορώνες και φραστικές επιθέσεις. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να του κάνει τη ζωή δύσκολη (σ.σ. υπάρχει, άλλωστε, η εσωκομματική του αντιπολίτευση γι’ αυτό), καταγγέλλοντάς τον. Γιατί απλά κάνει αυτό που έπρεπε να γίνει. Διαφωνεί κανείς ότι έπρεπε να υπογραφεί η συμφωνία επέκτασης; Οχι. Συνεπώς, καλά έκανε που την υπέγραψε και ας τον αφήσουν ήσυχο να την τελειώσει, έστω κι αν προεκλογικά έλεγε άλλα. Ο μόνος είναι άλλωστε; Οι της αντιπολίτευσης ας λειτουργήσουν θεσμικά. Θα το πιστωθούν.