Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στο τραπεζικό σύστημα της χώρας; Από πλευράς ρευστότητας, το ίδιο ή χειρότερα με αυτά του Δημοσίου. Υπολογίζεται ότι αυτή τη στιγμή κυμαίνεται πέριξ των 3,5 δισ. ευρώ. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να σημειωθεί ότι το περασμένο φθινόπωρο, όταν το κλίμα της πολιτικής ρευστότητας επανήλθε στο ελληνικό προσκήνιο, το αντίστοιχο ποσό υπολογίζονταν πέριξ των 8 -10 δισ. και μάλιστα, τότε, θεωρούνταν λίγο έως… οριακό. Από τη σύγκριση και μόνο αυτών των δύο μεγεθών, μπορεί κανείς να βγάλει τα συμπεράσματά του, για το πού βρισκόμαστε τώρα. Αλλά και το πού οδεύουμε. Ιδιαίτερα αν επαληθευτούν κάποιες άλλες πληροφορίες που περιγράφουν με τα πλέον μελανά χρώματα τα νέα που έρχονται από το μέτωπο των επισφαλειών.
Σύμφωνα με πηγές, που είναι σε θέση να γνωρίζουν, το πρώτο δίμηνο τα νέα δάνεια σε καθυστέρηση έφτασαν στο 1,5 δισ. ευρώ! Εφόσον επαληθευτούν, τότε το πρώτο τρίμηνο του 2015 μπορεί να αποβεί καταστροφικό, ως προς αυτό το τόσο κρίσιμο ζήτημα. Υπό την έννοια ότι το ποσό αυτό μπορεί να διαμορφωθεί ακόμα και στα 2,5 δισ. ευρώ. Σε μια τέτοια περίπτωση, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα μπορούμε να μιλάμε για στάση πληρωμών. Κι αυτό γιατί όλοι εκείνοι οι δανειολήπτες που αποφάσισαν να μην πληρώσουν τις τρεις δόσεις των δανείων τους, στο ξεκίνημα του 2015, δεν το έκαναν –όλοι– γιατί ξαφνικά σταμάτησαν να έχουν τα λεφτά, αλλά γιατί θεωρούν ότι απλώς δεν θα χρειαστεί. Είτε γιατί το δάνειο θα «κοπεί», είτε επειδή η υποχρέωση θα «κουρευτεί» είτε διότι θεωρεί ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα του «χαριστεί». Συνεπώς, γιατί να πάει να πληρώσει; Ακόμα χειρότερα: Οι πραγματικές συνθήκες στα δανειακά χαρτοφυλάκια να είναι ακόμα πιο δυσμενείς, αν ληφθεί υπόψη ο παράγοντας «ρυθμίσεις – μαϊμού». Τι είναι αυτές; Οι ρυθμίσεις της τελευταίας στιγμής, που κάνουν οι τράπεζες σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτρέψουν τη μετάβαση ενός δανείου στην κατηγορία των καθυστερούμενων.
Ως γνωστόν, σε καθυστέρηση μπαίνουν τα δάνεια όταν οι δόσεις τους δεν εξυπηρετούνται για 90 ημέρες. Τι κάνουν οι τράπεζες; Καλούν τους δανειολήπτες (φυσικά πρόσωπα αλλά και εταιρείες) λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία και τους ζητούν να συνεισφέρουν «κάτι», ως έναντι, για τη δόση τους. Αν το δεχθούν, τότε το δάνειο διατηρείται με «τεχνητή αναπνοή» στη… ζωή, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας. Τι συνάγεται εξ αυτού, ως λογική εξέλιξη των πραγμάτων; Οτι η κατάσταση είναι κατά πάσα πιθανότητα χειρότερη απ’ ό,τι φαίνεται. Το τελικό συμπέρασμα; Δημόσιο και τράπεζες ακολουθούν πορείες παράλληλες, έχοντας να αντιμετωπίσουν μεγάλα προβλήματα, σε καθημερινή βάση. Κι αν μετά από όλα τα παραπάνω, βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει ότι πρέπει να ενισχυθεί η ανάπτυξη με νέες δανειοδοτήσεις, μάλλον δεν ξέρει να διαβάζει.