Παρά την έναρξη της αποκρατικοποίησης του ΟΛΠ, το τοπίο, στο κομμάτι αυτό, παραμένει ακόμη θολό. Τόσο το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων στο σύνολό του, όσο και ο τρόπος αξιοποίησης των εσόδων του παραμένουν μια ακόμη ισχυρή διελκυστίνδα στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και πιστωτών. Ο πήχυς στο πρόγραμμα -αναπόφευκτα- έχει χαμηλώσει από το 2014, χωρίς όμως ακόμη να υπάρχει συμφωνία με τους θεσμούς. Πλέον έχει τοποθετηθεί στα 16 δισ. ευρώ, από 22 δισ. ευρώ που προβλέπονταν στην τελευταία συμφωνία της προηγούμενης κυβέρνησης με την τρόικα.
Η ελληνική πλευρά και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) ωστόσο δεν δέχονται τον νέο προτεινόμενο στόχο εσόδων. Εκτιμούν ότι η ολοκλήρωση των εν εξελίξει αποκρατικοποιήσεων (ΟΛΠ, ΟΛΘ, Περιφερειακά Αεροδρόμια, Ελληνικό κ.λπ.) θα ανεβάσει τα έσοδα στο επίπεδο των 7 δισ. ευρώ. Πρόκειται για ένα στόχο που, όπως αναφέρουν άνθρωποι κοντά στις διαπραγματεύσεις, βρίσκεται αρκετά μακριά από τα 16 δισ. ευρώ που απαιτούν οι πιστωτές. Οι ίδιοι μάλιστα επισημαίνουν ότι, μετά τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και το Ελληνικό, δεν υπάρχουν άλλα «μεγάλα» περιουσιακά στοιχεία που θα μπορούσαν να συμβάλουν ουσιαστικά στη διεύρυνση των εσόδων του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων.
Οι θεσμοί πόνταραν ιδιαίτερα στις τράπεζες για την αναζωογόνηση των εσόδων του προγράμματος, κάτι που ωστόσο σήμερα δεν θεωρείται εφικτό. Η αξία του Δημοσίου στις τράπεζες δεν ξεπερνά χονδρικά σήμερα τα 7,5 δισ. ευρώ, από περίπου 38 δισ. ευρώ που είχε τοποθετήσει κατά την ανακεφαλαιοποίησή τους το 2012. Επίσης, κάποιοι δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο οι τράπεζες να απαιτήσουν νέα κεφάλαια, προκειμένου να κλείσουν το μέτωπο των «κόκκινων» δανείων.
Στην πράξη, τα μόνα δεδομένα ως άμεσα έσοδα που μπορεί να δει η κυβέρνηση και το ΤΑΙΠΕΔ είναι το 1,5 δισ. ευρώ που μπορεί να αντλήσει από την πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων και την προκαταβολή του Ελληνικού. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των ΟΛΠ, ΟΛΘ, Τραινοσέ, ΕΕΣΣΤΥ παραμένουν ερώτημα, ειδικά στις παρούσες συνθήκες μακροοικονομικής αστάθειας. Επίσης όλα δείχνουν ότι απομακρύνονται τα έσοδα από την πώληση των ΔΕΣΦΑ, Αστέρα Βουλιαγμένης, ΔΕΗ και τέλος, όλοι θεωρούν οριστικό το κλείσιμο της υπόθεσης της αποκρατικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης. Από την άλλη πλευρά, η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου παραμένει εν πολλοίς αναξιοποίητη και δεν μπορεί να αποφέρει άμεσα σημαντικά έσοδα.
Η δεύτερη διαφορά μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και πιστωτών έχει να κάνει με την αξιοποίηση των εσόδων από τις παραχωρήσεις/πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού Δημοσίου. Η κυβέρνηση έχει ήδη κάνει πίσω με την καθυστέρηση στον μετασχηματισμό του ΤΑΙΠΕΔ σε Ταμείο Δημόσιου Πλούτου, όπου σύμφωνα με τις αρχικές προθέσεις της, το σύνολο των εισπράξεων θα κατευθυνόταν στην κάλυψη του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Στη συνέχεια, η ρύθμιση που ήρθε στη Βουλή προέβλεπε ότι στο νέο Ταμείο «τα έσοδα που θα προκύπτουν θα αξιοποιούνται κυρίως για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης…».
Σήμερα οι διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών αφορούν στην έκταση του επιρρήματος «κυρίως». Η ελληνική πλευρά, όπως συχνά-πυκνά ισχυρίζονται ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης και άλλα μέλη της κυβέρνησης, θεωρεί ότι η προεξόφληση ελληνικού χρέους με εισπράξεις από τις αποκρατικοποιήσεις αποτελεί ρίψη κεφαλαίων σε ένα «βαρέλι χωρίς πάτο». Αντίθετα οι πιστωτές θεωρούν τα έσοδα αυτά ως τη συμβολή της χώρας στη διατήρηση της βιωσιμότητας του χρέους, παράλληλα με το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία στη συγκυρία αυτή συνιστούν το μοναδικό εργαλείο προσέλκυσης ξένων επενδύσεων στη χώρα μας.