Οι Ελληνες πολιτικοί, αρκετές φορές, δαιμονοποιούν ή αγιοποιούν τους ξένους συναδέλφους τους, κυρίως τους ηγέτες των ευρωπαϊκών εξελίξεων, οι οποίοι παίζουν και τον καθοριστικότερο για την επιβίωση και την προοπτική της Ελλάδας ρόλο. Προφανώς, με τον τρόπο αυτό, μεταθέτουν το βάρος των δικών τους πολιτικών ευθυνών, αδυναμιών ή λαθών και παραπλανούν την κοινή γνώμη, πρόσκαιρα, εξυπηρετώντας τις κομματικές σκοπιμότητες του ενός ή του άλλου μήνα! Η εικόνα αυτή, βεβαίως, εκτός του ότι δεν αντανακλά καμία πραγματικότητα, δεν δημιουργεί επίσης κύρος και κλίμα εμπιστοσύνης με τους εταίρους. Αντιθέτως, μάλλον ως τακτική επιδεινώνει τα προβλήματα.
Ετσι, ο Μάριο Ντράγκι, που για μια περίοδο τον εμφάνιζε η Αθήνα σαν τον μεγάλο σύμμαχο της Ελλάδας, προάγγελο μιας νέας κεϊνσιανής αντίληψης, η οποία ευνοεί την ανάπτυξη κόντρα στην καταστροφική λιτότητα των Γερμανών, σήμερα θεωρείται ο διάβολος προσωποποιημένος. Ο άνθρωπος που αφήνει την οικονομία χωρίς ρευστότητα, που οδηγεί υποτίθεται τη χώρα στην ασφυξία. Επίσης, ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα σύγχυσης, αντιφάσεων και καιροσκοπισμού αποτελεί η Αγκελα Μέρκελ, και ας βγάλει κανείς τα συμπεράσματά του: πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, εμφανιζόταν ως το πιο μισητό πολιτικό πρόσωπο, σύμβολο υποτίθεται σκληρής καταπίεσης του λαού μας, η οποία ήθελε μάλιστα να τον ταπεινώσει! Τώρα, σε κάθε μεγάλη δυσκολία, σε κάθε διαπραγματευτικό αδιέξοδο προστρέχουμε για βοήθεια στην κυρία Μέρκελ… Γιατί άραγε; Επειδή αυτή εμπιστευόμαστε ως μεγάλη δύναμη και πέφτουμε στην αγκαλιά της (;) ή γιατί τη θεωρούμε μια ηπιότερη και ευέλικτη χαρισματική προσωπικότητα; Ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι (ή ήταν) η φαντασίωση;
Μιλάμε για θέματα που κάποια στιγμή θα πρέπει να διευκρινιστούν με ειλικρίνεια στους πολίτες αυτής της χώρας. Για να μη βιώνουμε τη μία απαξίωση του πολιτικού συστήματος μετά την άλλη. Αλλά και για να αποκτήσουμε, επιτέλους, την απαιτούμενη για την πρόοδο ευρωπαϊκή συνείδηση, διότι με αυτά και με τα άλλα ενισχύεται στην Ελλάδα ένα ύπουλο αντιδυτικό ρεύμα. Οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα αυτά αναθερμάνθηκαν την τελευταία εβδομάδα, με αφορμή την προβολή του –πολύ αγαπητού σε όλους– Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ ως του «φιλέλληνα» προέδρου της Κομισιόν, ο οποίος, με το ειδικό του πάντα βάρος και στον αντίποδα του… κακόβουλου κ. Σόιμπλε, θα αναλάμβανε νέες πρωτοβουλίες, οι οποίες θα οδηγούσαν στην ενδιάμεση (σχετικά εύκολη!) συμφωνία για την Ελλάδα.
Τι να σκεφτεί κανείς; Το μόνο που δεν λέγεται στην Ελλάδα είναι πως όλα αυτά τα πρόσωπα, όλες αυτές οι δοκιμασμένες πολιτικές προσωπικότητες της Ευρώπης, κοιτούν να κάνουν με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά τους. Και τώρα και νωρίτερα… Τον ίδιο τον Γιουνκέρ, εξάλλου, δεν κατηγορούσαμε πέρυσι, κάθε φορά που διατύπωνε μια φιλοελληνική πρόταση για το «δεξιό δεκανίκι» του Σαμαρά;