Δεν είναι εύκολο να περάσεις, ακόμα κι αν δεν έχεις καρότσι μαζί σου. Αυτές τις μέρες στο σούπερ μάρκετ, καλό είναι να προσέχεις. Απ’ την πρώτη κιόλας επαφή με τα καλάθια των πανικόβλητων Αθηναίων, το καταλαβαίνεις: μια κουβέντα παραπάνω, και θα βρεθείς να καβγαδίζεις στη μέση του διαδρόμου των ζυμαρικών. Στο σούπερ μάρκετ των Αμπελοκήπων, απ’ τη Δευτέρα και μετά, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Και στο ρόλο του άμαχου πληθυσμού, οι δύστυχες πωλήτριες ψάχνουν ράφι να κρυφτούν.
«Μια κυρία πήγε κι έκανε παράπονα στον διευθυντή γιατί της είπα πως δεν έχουμε οικογενειακή συσκευασία μακαρόνια απ’ τη μάρκα που ήθελε», μου λέει η Τ. «Σχεδόν με κατηγόρησε πως της τα κρύβω, για να τα πάρουμε οι υπάλληλοι». Η κοπέλα κόβει τη φράση της, και με πιρουέτα πετιέται στο πλάι του διαδρόμου. Στο κενό που αφήνει, ένας κύριος με το καλάθι ξέχειλο από αλεύρια και γάλατα, περνά με ταχύτητα γκραν πρι. «Κινδυνεύεις να σε πατήσουν κιόλας», της λέω. «Δεν έχεις ιδέα», μου απαντά.
Τρίτη μεσημέρι, και, σύμφωνα μ’ αυτά που λέει η Τ., η μεγάλη ανθρωποθάλασσα έχει πια περάσει: τη Δευτέρα το πρωί ήταν η μέρα της… σουπερμαρκετικής αποκάλυψης. Ενώ δυσκολεύομαι να φανταστώ πόσοι περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να συνωστίζονται σ’ αυτούς τους στενούς διαδρόμους, η Τ. μαζεύει τα απόνερα της επίθεσης: τώρα τακτοποιεί τις σακούλες με τα παξιμάδια στο ράφι. «Τα βγάζουν όλα τα εμπορεύματα έξω, και σκαλίζουν στο βάθος, μήπως έχει πακέτα με ακόμα πιο μακρινή ημερομηνία λήξης», μου εξηγεί. «Μερικές φορές βρίσκεις ολόκληρη ντάνα με εμπορεύματα να έχει μετακομίσει εξαιτίας αυτής της πρακτικής». Η Χ., στον διπλανό διάδρομο, στοιβάζει απορρυπαντικά πλυντηρίου και απορεί. «Σαπούνια μέχρι τώρα δεν έπαιρναν, τι πάθανε αυτή τη φορά;». Η Χ. δουλεύει σ’ αυτό το σούπερ μάρκετ χρόνια, κι έτσι έχει μέτρο σύγκρισης. «Πριν από τις εκλογές, και πιο παλιά, επί Παπανδρέου που μπήκαμε στο μνημόνιο, έβλεπες καλάθια έτοιμα να αντιμετωπίσουν την πυρηνική καταστροφή», μου λέει, «αλλά δεν ήταν τόσοι πολλοί οι άνθρωποι σε πανικό. Τώρα είναι άπειροι άνθρωποι, τρέχουν πάνω-κάτω, ψάχνουν τα ράφια. Αμα δουν πουθενά να λείπει κάτι, ορμούν να πάρουν κι εκείνοι. Ολη μέρα μια τρέλα». Η Τ. έχει ήδη προλάβει να με κατατοπίσει για τις συνήθειες των πανικόβλητων αγοραστών. Μετά από τόσες ασκήσεις ετοιμότητας στους καιρούς του μνημονίου, οι Αθηναίοι έχουν αποκτήσει συγκεκριμένο σύστημα επίθεσης στις προμήθειες. «Αυτή τη φορά, με το πλαφόν στις τράπεζες», λέει η Τ., «κόλλησαν σε συγκεκριμένο μπάτζετ. Παίρνουν ό,τι είναι σε προσφορά και λήγει τέρμα Θεού. Δύσκολα θα βρεις καλάθι που να κοστίζει πάνω από 100 ευρώ. Ασε που έχουν ξαναψωνίσει πρόσφατα: πριν από δέκα μέρες που άρχισε η αναταραχή, είχαμε κι άλλο κύμα επίθεσης στα μακαρόνια, τα μέλια, τα αλεύρια και τις ζάχαρες. Οπότε τα βασικά είδη τα έχουν ήδη στο ντουλάπι».
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως, ακόμα και τώρα, δεν αδειάζει σε χρόνο ρεκόρ το ράφι, ειδικά αν έχει ζυμαρικά, γάλατα εβαπορέ ή μέλι. Σ’ ένα απ’ τα μεγάλα σούπερ μάρκετ στο Παγκράτι αυτά είναι τα μπεστ σέλερ, αν πιστέψει κανείς τη Δ., που τρέχει από ράφι σε ράφι και συμπληρώνει ό,τι εμπόρευμα σαρώνει το πλήθος των καροτσιών στο πέρασμά του. Με μια γρήγορη βόλτα στους διαδρόμους, συνειδητοποιώ πως οι Αθηναίοι αντιμετωπίζουν σαν επένδυση στο μέλλον το χαρτί υγείας, και θα πρέπει ήδη να έχουν στα σπίτια τους μικρά λοφάκια από συσκευασίες ζυμαρικών. Καθώς παρακολουθώ μια γιαγιά να προπονείται στην άρση βαρών παλεύοντας να ανεβάσει στο καρότσι της δύο πεντάκιλες συσκευασίες αλεύρι, «άντε, κυρά μου, στο πλάι!» ακούω πίσω μου. Ενας κύριος που έχει φορτώσει όχι μόνο το καρότσι του, αλλά και το παιδί του με τεράστια μπουκάλια λάδι, με κοιτάζει δολοφονικά…