Στην ελληνική πολιτική σκηνή υπάρχει μια τρομακτική σύγχυση, την οποία μεταδίδουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση. Ευαγγελίζονται ακόμη πολιτικές τις οποίες δεν μπορούν να εφαρμόσουν, επειδή εκ των πραγμάτων αυτές βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και με τις βαριές ειδικότερα δεσμεύσεις του τρίτου μνημονίου. Και, από την άλλη, σε πεδία κρίσιμα μεταρρυθμίσεων, τις οποίες έχει μεγάλη ανάγκη η ελληνική κοινωνία, τα πολιτικά κόμματα παρουσιάζουν μία απελπιστική φτώχεια θέσεων, προτάσεων και πρωτοβουλιών. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή, μιλάει πολύ για πράγματα που θα ήθελε να κάνει αλλά δεν μπορεί και δεν πρόκειται να τα κάνει, ενώ για πράγματα που μπορεί και επιβάλλεται να κάνει ή να αλλάξει δεν μιλάει καθόλου.
Αυτή είναι η εικόνα, θολή και ανειλικρινής, την οποία εμφανίζει το εγχώριο πολιτικό σύστημα την επαύριο των εκλογών. Χωρίς στόχους και ένα εσωτερικό αφήγημα για την ανασύνταξη και την ανάπτυξη της οικονομίας. Μόνο το πρόγραμμα από το εξωτερικό, δηλαδή το μνημόνιο, το οποίο ψευδώς όλοι υποστηρίζουν ότι με κάποιο τρόπο θα μεταβάλουν. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα αποκαλύπτεται με σβηστές τις πολιτικές μηχανές της για μία ακόμη φορά…
Μετά το τρίτο μνημόνιο, θα πρέπει, για παράδειγμα, να αποσαφηνιστεί ότι υπάρχουν τρεις κολοσσιαίας σημασίας τομείς της ελληνικής οικονομίας –απολύτως καίριοι για την επιβίωση του τόπου– όπου η ευθύνη της πολιτικής ανήκει αποκλειστικά σχεδόν στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη ή παράλληλα σε κάποιο άλλο ισχυρό κέντρο εξουσίας. Αυτοί οι τομείς είναι η δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή η πολιτική διαμόρφωσης των εσόδων και των δαπανών του κράτους, το τραπεζικό σύστημα, το οποίο πλέον θα λειτουργεί κάτω από τους όρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και θα εποπτεύεται από αυτή, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες αποτελούν κομμάτι αναπόσπαστο για την προοπτική μείωσης του δημοσίου χρέους της χώρας. Στους τομείς αυτούς έχουν σχεδόν προαποφασιστεί τα πάντα. Δεν μιλάμε για δευτερεύοντα ζητήματα, αλλά για μεταβίβαση κεντρικών εξουσιών και περιουσίας.
Ας κοιτάξει λοιπόν το πολιτικό σύστημα πώς μπορεί να διαχειριστεί αυτό το βαρύ πρόγραμμα με επάρκεια και αποφασιστικότητα. Δεν χρειάζονται άλλα ψέματα. Και ας ρίξει το βάρος του, εκτός από την εφαρμογή του μνημονίου, στην παραγωγή νέων πολιτικών αποφάσεων που θα αναδιαρθρώσουν κλάδους και επιχειρήσεις, θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για επενδύσεις μικρές και μεγάλες. Μόνο έτσι θα ξεκολλήσει η ελληνική οικονομία από το τέλμα. Ο τόπος χρειάζεται αναμφίβολα ένα νέο μοντέλο σχέσεων πολιτών και πολιτείας, μία νέα βάση για την πρόνοια και την εκπαίδευση. Η αναπαραγωγή των πελατειακών σχέσεων είναι καταστροφική. Η πολιτική για την παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα, για παράδειγμα, είναι μία πολύ κρίσιμη πολιτική υπόθεση. Η εκπαίδευση είναι το ισχυρότερο όπλο των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων απέναντι στη φτώχεια. Η Ευρώπη δεν σου επιβάλλει εδώ μέτρα. Τι κάνουν λοιπόν κυβέρνηση και κόμματα στην Ελλάδα; Η ίδια εικόνα κατάρρευσης και ανεπάρκειας λύσεων δεν παρατηρείται και στον άλλον ευαίσθητο τομέα της υγείας, τα νοσοκομεία με τις τεράστιες ελλείψεις, που αποτελούν διαρκή ανοικτή πληγή;