Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έχει μία μόνο επιλογή για να επιτύχει, να οδηγήσει την οικονομία πολύ γρήγορα σε τροχιά ανάπτυξης. Κλείνοντας δηλαδή με τους εταίρους τα μεγάλα δημοσιονομικά θέματα και ολοκληρώνοντας την τρέχουσα πορεία με την αξιολόγηση, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης, αποδόμησης της επιχειρηματικότητας και βαθιάς ύφεσης. Για να συμβεί αυτό, αναγκαία πολιτική συνθήκη είναι η κυβέρνηση να στραφεί άμεσα υπέρ της επιχειρηματικότητας και της προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει…
Μόνο έτσι θα ανοίξουν καινούργιες δουλειές, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, νέα εισοδήματα κ.λπ. Μόνο έτσι θα γεννηθούν νέες προσδοκίες, θα επιστραφούν στις τράπεζες χρήματα, θα αυξηθούν η ρευστότητα και οι χρηματοδοτήσεις, θα υπάρξουν πάλι κέρδη, θα μεγαλώσουν τα φορολογικά έσοδα κ.ο.κ.
Η ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος για την οικονομία, αλλά και για την επιβίωση μεσοπρόθεσμα της σημερινής κυβέρνησης. Στη ρεαλιστική στροφή και την αναπτυξιακή κατεύθυνση βοηθούν σημαντικά: Πρώτον, ο μοντέρνος λόγος του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη, δεύτερον, η δεδηλωμένη πρόθεση του Μάριο Ντράγκι να προχωρήσει στην ποσοτική χαλάρωση εάν όλα πάνε καλά μέχρι τον Μάρτιο, τρίτον, η συζήτηση που θα ανοίξει με τους θεσμούς για την αναδιάρθρωση του χρέους (γεγονός πολύ σημαντικό και ως μήνυμα προς τις αγορές και τη διεθνή επενδυτική κοινότητα) και, τέταρτον, η προβλεπόμενη μεγάλη φέτος αύξηση του τουρισμού, με την αντίστοιχη τόνωση του εθνικού εισοδήματος. Είναι λοιπόν τώρα μια ευκαιρία κρίσιμη για τον τόπο, η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Η πρώτη πήγε χαμένη, ας αξιοποιήσει τη δεύτερη!
Στην ίδια κατεύθυνση θα βοηθήσει καθοριστικά μια πιθανή στροφή της Ευρώπης σε πολιτικές πιο ισορροπημένες και χαλαρές για την οικονομία, ενθαρρυντικές για την προοπτική της ανάπτυξης των οικονομιών σταδιακά. Οι αλλαγές που συντελούνται στο πολιτικό σκηνικό και ειδικότερα οι μετατοπίσεις που σημειώνονται εκλογικά στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, προβληματίζουν έντονα πλέον τα κέντρα των αποφάσεων, προκαλούν αβεβαιότητες στις Βρυξέλλες και ακόμη μεγαλύτερες στο Βερολίνο. Αλλάζουν τις ισορροπίες στο εσωτερικό των υπολοίπων μεγάλων χωρών ενόψει επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, ενώ διαφοροποιούν επιπλέον τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ της Γερμανίας και άλλων εταίρων, από το Παρίσι, τη Ρώμη και τη Μαδρίτη μέχρι, όπως είδαμε πρόσφατα, τη Βαρσοβία. Η εικόνα που σχηματίζεται δείχνει να κυοφορούνται νέα πράγματα, οι εξελίξεις στην πράξη ωστόσο θα διαμορφώσουν το μέλλον. Η ηγεμονία της Γερμανίας, πάντως, όπως τη ζούμε σήμερα –από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και έως τώρα, αρχές του 2016– φαίνεται να φθάνει στο τέλος της. Απέτυχε. Δίχασε περισσότερο παρά ένωσε, αποδείχθηκε αναποτελεσματική, εκτίναξε την ανεργία, προφανώς δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι.