Σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2016, συμπληρώνουμε ένα χρόνο παρά μία ημέρα από την απόφαση του ελληνικού λαού να εμπιστευθεί τις τύχες του σε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, συνεπικουρούμενο από τους απρόβλεπτους ΑΝΕΛ. Επρεπε να το ζήσουμε και αυτό για να ξυπνήσουμε από τα όνειρά μας. Στον χρόνο αυτό, πειραματιστήκαμε με ένα αχρείαστο δημοψήφισμα και μια νέα εκλογική αναμέτρηση, που κέρδισε πανηγυρικά ο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα πλέον ζούμε το ολοκληρωτικό τέλος των ψευδαισθήσεων. Θα μπορούσα κάλλιστα να συνοψίσω τον περασμένο χρόνο με μόνο τις 24 λέξεις ενός αποφθέγματος του Winston Churchill: «Socialism is a philosophy of failure, the creed of ignorance, and the gospel of envy, its inherent virtue is the equal sharing of misery». Αντικαταστήστε τη λέξη Socialism με τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ και θα έχετε την πλήρη απογραφή της σημερινής κατάστασης. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η φιλοσοφία της αποτυχίας, το δόγμα της άγνοιας, το ευαγγέλιο του φθόνου και του οποίου η εγγενής αρετή είναι η ίση κατανομή της μιζέριας.
Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, άρχισε μια επίδειξη υπεροψίας προς την Ευρώπη. Ενα «νταηλίκι», bravado για να το πούμε πιο ευγενικά. Επισκέψεις στη Ρωσία με δουλοπρεπείς υποκλίσεις, κρυφές επισκέψεις στο Ιράν και μονομερείς ενέργειες, οι οποίες μοναδικό σκοπό είχαν να τονίσουν (για εσωτερική κατανάλωση) ότι «τα πράγματα άλλαξαν ριζικά». «Αυτά που ξέρατε μέχρι σήμερα, ξεχάστε τα». «Εμείς είμαστε εδώ για να δώσουμε αριστερό πρόσημο σε όλα». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Φτάνει μόνο να αναλογιστούμε τις δράσεις που αφορούν την παιδεία, για να διαπιστώσουμε ότι όντως τα πράγματα άλλαξαν προς το πολύ χειρότερο όμως. Οπως η κατάργηση των Συμβουλίων και της Ηλεκτρονικής Ψηφοφορίας. Αναφέρω μόνο την παιδεία γιατί πιστεύω ότι η παιδεία μας (ή καλύτερα η έλλειψή της) αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας. Πέρα όμως από την παιδεία, υπάρχει και το θέμα των προσφύγων. Ας μην ξεχάσουμε την υπουργό που μας δήλωνε ότι οι πρόσφυγες πάνε στην Ομόνοια και λιάζονται και μετά εξαφανίζονται. Κλασικό παράδειγμα του «δόγματος της άγνοιας».
Αλλά και στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» πρωτοτυπήσαμε. Με τη «δημιουργική ασάφεια» και την εσκεμμένη κωλυσιεργία στη διαπραγμάτευση καταφέραμε να χάσουμε πολύτιμο χρόνο και να εξαντλήσουμε όλα τα χρήματα που βρέθηκαν στα ταμεία του κράτους. Είναι ευνόητο ότι οι «θεσμοί» (που δεν τρώνε κουτόχορτο, όπως νομίζαμε) ήξεραν ότι τα λεφτά τελειώνουν και ο χρόνος δουλεύει γι’ αυτούς.
Δεν είναι τυχαίο που το Harvard ανακήρυξε τον Τσίπρα (και φυσικά τον καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργό του) ως τον χειρότερο διαπραγματευτή της χρονιάς. Τι κερδίσαμε από τους πρώτους έξι μήνες; Απολύτως τίποτε. Αντίθετα χάσαμε πολύ χρόνο και χρήμα. Ακόμα, χάσαμε πολύτιμο κεφάλαιο αξιοπιστίας με τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Παίξαμε το λεγόμενο «chicken game», οδηγώντας ένα σαραβαλάκι, ενώ οι «άλλοι» οδηγούσαν τεθωρακισμένο. Και παίξαμε τα ρέστα μας με το δημοψήφισμα, νομίζοντας ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει μπροστά στο διαφαινόμενο αποτέλεσμα του «Οχι». Προσωπικά έμεινα έκπληκτος από το υψηλό ποσοστό του «Ναι». Οπως είχε διατυπωθεί η ερώτηση ήταν βέβαιο ότι ο κόσμος θα ψήφιζε «Οχι». Ηταν σαν να ρωτάς κάποιον αν «προτιμά να είναι φτωχός και άρρωστος» παρά «πλούσιος και υγιής».
Ποιος θα απαντούσε «Ναι» στη λιτότητα, τη μείωση των συντάξεων και τα Μνημόνια; Είναι θαύμα που βρέθηκε το 38% να απαντήσει ουσιαστικά ότι θέλει να παραμείνει στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια πάση θυσία.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν η επιδείνωση της ήδη άρρωστης οικονομικής κατάστασης της χώρας. Είχαμε την τραπεζική αργία και μετέπειτα τα capital controls. Φυσικά, απαξιώθηκαν πλήρως οι συστημικές τράπεζες και χάθηκαν όλα τα χρήματα που μπήκαν στην προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση. Οι πολίτες υπέφεραν και οι επιχειρήσεις άρχισαν να έχουν προβλήματα ρευστότητας. Κανένας δεν γνωρίζει πόσο ακριβά μας στοίχισε το αχρείαστο δημοψήφισμα. Η ζημιά εκτιμάται στα 50 με 60 δισεκατομμύρια ευρώ. Το κακό είχε γίνει. Και ο Τσίπρας βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: «Ατακτη υποχώρηση ή έξοδος από την Ευρωζώνη». Ευτυχώς, επέλεξε την παραμονή στην Ευρωζώνη υπογράφοντας το πιο σκληρό Μνημόνιο. Οπως λέμε στην Κύπρο: «Θυμός του χωριάτη, ζημιά του πουγκιού του». Δυστυχώς όμως η ζημιά δεν έγινε στο πουγκί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο πουγκί του Ελληνα.
Και φθάνουμε αισίως στη δεύτερη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αφού λοιπόν κέρδισε με διαφορά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, έχοντας αποδεχθεί το σκληρότερο Μνημόνιο και με εντολή ουσιαστικά να το εφαρμόσει, άρχισε πάλι τα «κολπάκια». Για να διατηρήσει τα προσχήματα, προσπαθεί να δώσει «αριστερά καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς, ώστε να ξεπεράσει τις προκαθορισμένες μνημονιακές υποχρεώσεις του. Για παράδειγμα, παραχώρησε ένα μεγάλο μέρος στην Δραπετσώνα στους γύρω Δήμους, ώστε να περιορίσει τις αντιδράσεις για την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. Φυσικά και πάλι ζημιωμένοι είμαστε. Με τον περιορισμό της έκτασης, το τίμημα που προσφέρουν οι αγοραστές είναι πολύ μικρό, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος ενδιαφερόμενος. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τα ορυχεία χρυσού και την Eldorado Gold που απειλεί να φύγει από την Ελλάδα. Λεονταρισμοί για εσωτερική κατανάλωση, ανεξάρτητα από τη ζημιά που γίνεται. Δυστυχώς, παρά το πάθημα που είχαμε τους πρώτους έξι μήνες, δεν μάθαμε από τα λάθη μας τα οποία εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε με καταστροφικές συνέπειες. Δεν είμαι αισιόδοξος γιατί στην επαγγελματική μου δραστηριότητα έμαθα κάτι πολύ απλό: Δεν μπορείς να επιτύχεις σε κάτι αν δεν το πιστεύεις απόλυτα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ιδεοληψίες του, δεν πιστεύει στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα η οποία είναι η μόνη που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Και λίγα λόγια για το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Μόνο οι διορισμοί συγγενών και φίλων φθάνουν για να το καταρρίψουν. Ολα όσα έγιναν μέσα στον ένα χρόνο, είναι δείγματα της αντίληψης που κυριαρχεί. Εμείς κυβερνάμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε και διορίζουμε όπου μπορούμε όποιον θέλουμε. Είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει. Και αν δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις, εμείς δημιουργούμε νέες θέσεις για τα δικά μας παιδιά. Για παράδειγμα, οι μετακλητοί υπάλληλοι που στελεχώνουν τα γραφεία των υπουργών, τον Σεπτέμβριο ήταν 957 και σήμερα είναι 1.814, σχεδόν διπλάσιοι! Είναι ευνόητο ότι όλους αυτούς τους μετακλητούς υπαλλήλους που κοστίζουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, τους πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Φυσικά, το θέμα του βολέματος των ημετέρων συγγενών και φίλων επέσυρε και τις σχετικές γκρίνιες από τους θεσμούς, με προσωπική παρέμβαση του προέδρου του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem.
Θέλω να κλείσω το κείμενο αυτό με ένα άλλο απόφθεγμα του Churchill: «Some people regard private enterprise as a predatory tiger to be shot. Others look on it as a cow they can milk. Not enough people see it as a healthy horse, pulling a sturdy wagon». Δυστυχώς, αυτοί που μας κυβερνούν (αλλά όχι μόνον αυτοί) βλέπουν την ιδιωτική επιχειρηματικότητα ως «επικίνδυνη τίγρη που πρέπει να εξοντωθεί» και ταυτόχρονα «ως αγελάδα που πρέπει να την αρμέξουν». Μπορεί να φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι. Στις Σκουριές και στον ΟΛΠ αντιμετωπίζουμε την επιχειρηματικότητα ως τίγρη. Στο ασφαλιστικό και στη φορολογία αντιμετωπίζουμε την επιχειρηματικότητα ως αγελάδα που πρέπει να μας δίνει το γάλα για να τραφεί το αδηφάγο κράτος που συνεχώς μεγαλώνει. Δυστυχώς είναι ελάχιστοι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι η ιδιωτική επιχειρηματικότητα είναι το μοναδικό πραγματικό άλογο που μπορεί να τραβήξει τη χώρα προς την τόσο αναγκαία ανάπτυξη. Αλλά αυτό το γεγονός δεν είναι επίτευγμα μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αποτέλεσμα πολύχρονων πολιτικών που καλλιεργήθηκαν από όλες τις εξουσίες. Οσοι ήταν υπέρμαχοι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας εξοβελίστηκαν από το σύστημα. Απλά τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ ζούμε τον πλήρη και ξεκάθαρο κρατισμό και το ανελέητο κυνηγητό της επιχειρηματικότητας.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.