Η Ελλάδα, αντί να συγκλίνει, διαρκώς αποκλίνει από την Ευρώπη. Αυτή είναι η πεποίθηση που αρχίζει να διαμορφώνεται, τόσο ασφαλώς στο οικονομικό επίπεδο όσο και σχετικά με τις εξελίξεις στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό ζήτημα. Δυστυχώς, η χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου το 2009, η οποία έβαλε την οικονομία ολόκληρη σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση, δεν αποτέλεσε, όπως φαίνεται, μάθημα για την πολιτική τάξη του τόπου, παράδειγμα δηλαδή προς αποφυγή. Συνέπεια είναι, επτά πλέον χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, να έχει κυριολεκτικά γονατίσει η ελληνική κοινωνία και η Ελλάδα να συνεχίζει να υποβαθμίζεται. Αντί για εμπρός, να πηγαίνουμε και άλλο πίσω.
Τα τραγικά λάθη του παρελθόντος, δηλαδή ο κρατισμός, το πελατειακό σύστημα και το καταναλωτικό μοντέλο με τη χαμηλή παραγωγικότητα, εξακολουθούν να αναπαράγονται με την ίδια θρησκευτική προσήλωση.
Η επιχειρηματικότητα, που είναι το άλφα και το ωμέγα στην προαγωγή της οικονομίας, οι επενδύσεις, που είναι αυτές που φέρνουν τα νέα εισοδήματα και τις νέες θέσεις εργασίας, αντιμετωπίζονται ως αμαρτήματα.
Ακόμη και σε πιο εξατομικευμένη βάση, η περισσότερη δουλειά, η οικονομική επιβράβευση, η καλύτερη εκπαίδευση, η διάκριση, το ταλέντο, αξίες και δυνάμεις οι οποίες κινούν τον τροχό της Ιστορίας μπροστά, στην Ελλάδα εξακολουθούν να είναι κίνητρα εχθρικά για την κυρίαρχη ιδεολογία, όπως εκφράζεται από την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Θέματα που έχουν τη χειρότερη δυνατή αντιμετώπιση, όπως αποτυπώνονται και από τις εξελίξεις στη φορολογική πολιτική ή στην πολιτική κοινωνικής ασφάλισης. Και όλα αυτά σήμερα, έπειτα από επτά βαριά χρόνια κρίσης, όπου και ο τελευταίος ακόμη μαθητής του γυμνασίου γνωρίζει ότι η μόνη συνταγή επιβίωσης είναι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας… Πώς, όμως, με τόσο άρρωστη νοοτροπία; Αυτό είναι αδύνατον.
Στις προοδευτικές και δημοκρατικές κοινωνίες, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη συστηματική (και την ενδοσυστημική) υπονόμευση της οικονομίας, την καταπολέμηση της παραγωγικής αντίληψης και την καταστροφή της μεσαίας τάξης. Η δημοκρατία και η κοινωνική πρόοδος είναι πραγματικότητες συνυφασμένες απολύτως με την κοινωνική διαστρωμάτωση και την οικονομική ανάπτυξη, όχι φυσικά με την ισοπέδωση και με το τέλμα. Η συρρίκνωση της οικονομικής πίτας ενός τόπου, η απαξίωση της δημιουργίας, της αύξησης των εισοδημάτων και της εργασίας, των κερδών και των επενδύσεων, το παραγωγικό τέλμα με άλλα λόγια, είναι οι εχθροί της δημοκρατίας, όλα όσα επιφέρουν σταδιακά έναν εθνικό εκφυλισμό, τους πολέμους και τις καταστροφές. Αυτό δίδαξε άλλωστε, με τον πλέον επώδυνο τρόπο στην Ευρώπη, η περίοδος του Μεσοπολέμου.
Στην Ελλάδα σήμερα, δυστυχώς, η πορεία των πραγμάτων γίνεται αποκαρδιωτική, μια διαδρομή συνεχούς απόκλισης από τα ευρωπαϊκά στάνταρ. Γινόμαστε μια χώρα ειδικής κατηγορίας, μια «ειδική περίπτωση».
Οχι ακριβώς στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά λίγο απέξω και… βλέπουμε. Είναι μια πορεία καθοδική, επικίνδυνης υποχώρησης, όπου η επιλογή συντήρησης για τους πολίτες της χώρας είναι να μην έχουν πολλά λεφτά ή να κρύβουν και να φυγαδεύουν χρήματα, να δουλεύουν λιγότερο και να μην αμείβονται πολύ, να μην αγαπούν την αριστεία, τη δημιουργική επιτυχία κ.ο.κ. Απίστευτα πράγματα. Αξίες της Δύσης και αρετές μεγαλείου, που τώρα γίνονται… μειονεκτήματα!