Η απόσταση είναι πολύ μικρή για να εμποδίσει μια συμφωνία με μια τόσο μεγάλη σημασία για την χώρα και, ακόμη περισσότερο καθοριστική για την υπόσταση της κυβέρνησης. Στον υπολογισμό του δημοσιονομικού κενού, που συμπεριλαμβάνει το συνταξιοδοτικό, η Ευρωζώνη έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και οι διαφωνίες του Ταμείου έρχονται δεύτερες.
Η απόσταση είναι πολύ μεγαλύτερη σε όσα ζητήματα συνδέονται με την αναδιοργάνωση του κρατικού χρέους. Για τους ευρωπαίους, αν οι λογαριασμοί που κάνει η ελληνική κυβέρνηση δεν επιβεβαιωθούν στη διετία 2016-17, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει ένα τόσο μεγάλο μερίδιο του ΑΕΠ σε δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους.
Η διαμάχη μεταξύ των μελών της Ομάδας της Ουάσιγκτον, η οποία κατά σύμπτωση θα συνέλθει στην Ουάσιγκτον, στο περιθώριο της Εαρινής Συνέλευσης του Ταμείου θα πρέπει να απαντήσει σε ένα μάλλον …αναπάντητο ερώτημα: πόσο είναι πιθανόν να επιτύχει η Ελλάδα, το 2018 και όλα τα επόμενα χρόνια, πλεόνασμα εσόδων ύψους 3,5% του ΑΕΠ;
Επειδή είναι εντελώς αντιπαραγωγικό να ξοδευτούν πολλές ώρες επί διαφωνιών ως προς την αληθοφάνεια των προβλέψεων για το μελλοντικό ΑΕΠ και το μερίδιο που θα «αρπάξει» το κράτος από αυτό, είναι προτιμότερο να εξευρεθεί ένας μηχανισμός «αμορτισέρ».
Αυτό που ονομάζω «Τέταρτο Μνημόνιο» θα είναι ένας ετήσιος έλεγχος επιτυχίας επί συγκεκριμένων, λιγοστών, στόχων που θα συνδυάζουν τη συνέχεια των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων όσο και κάποιων δημοσιονομικών διορθώσεων, κυρίως μέσω του ετήσιου προϋπολογισμού. Με αυτό τον τρόπο, κάθε χρόνο, η Ελλάδα θα πλησιάζει κατά ένα ακόμη βήμα την εκπλήρωση της συμφωνίας για τη ρύθμιση του χρέους, η οποία θα τεθεί σε πλήρη εφαρμογή από το 2023 και μετά. Μέχρι τότε, το θέμα του χρέους είναι απλώς «ζήτημα πρεστίζ» παρατήρησε ο κ. Σόιμπλε.
Η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο. Χωρίς συμφωνία η οικονομία θα επιταχύνει την κατάπτωσή της και η κοινωνία θα υποχρεωθεί να πληρώσει μια πολύ χειρότερη λιτότητα από αυτή που προκύπτει από το διαπραγματευόμενο πρόγραμμα.