Στην πρωτοφανή –σε μέγεθος και διάρκεια– ύφεση που έπληξε την ελληνική οικονομία και όχι στην πολιτική δανειοδοτήσεων που ακολούθησαν οι τράπεζες αποδίδει τη μεγάλη αύξηση των «κόκκινων» δανείων στην Ελλάδα από το 2008 μελέτη της Διεύθυνση Οικονομικής Ανάλυσης και Ερευνας Διεθνών Κεφαλαιαγορών της Eurobank.
Σημειώνεται ότι από περίπου 6% που ήταν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο τέλος του 2008 έχουν εκτοξευθεί (Σεπτέμβριος 2015) στο 35% και στο 45% αν συνυπολογιστούν τα δάνεια για τα οποία έχει πραγματοποιηθεί αναδιάρθρωση λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης.
Σε ό,τι αφορά τις προϋποθέσεις για τη μείωση του όγκου των μη εξυπηρετούμενων δανείων, οι οικονομολόγοι της Eurobank υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα άμεσης βελτίωσης του εγχώριου οικονομικού κλίματος που θα συνέβαλλε αφενός στη σταθεροποίηση του λόγου προβληματικών δανείων προς το σύνολο δανείων κοντά στα τρέχοντα επίπεδα και αφετέρου στη μετέπειτα αποκλιμάκωσή του. Απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη, τονίζεται στη μελέτη, είναι η ταχεία ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους του επίσημου τομέα στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης του νέου προγράμματος προσαρμογής. Πιο μεσοπρόθεσμα, η περαιτέρω βελτίωση του θεσμικού, νομικού και εποπτικού πλαισίου για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων αποτελεί κρίσιμο προαπαιτούμενο για την απελευθέρωση πόρων που παραμένουν παγιδευμένοι σε μη παραγωγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας και την ταχύτερη επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς μεταβολής των πιστώσεων προς τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με τη μελέτη, υπάρχει άμεση σχέση της συρρίκνωσης του ΑΕΠ και της αύξησης της ανεργίας με την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Σε ό,τι αφορά τη μακροπρόθεσμη επίπτωση, αυτή εκτιμάται σε περίπου 0,4 ποσοστιαίες μονάδες αύξησης του λόγου προβληματικών δανείων για κάθε μονάδα συρρίκνωσης του πραγματικού ρυθμού μεταβολής του ΑΕΠ της χώρας. Επιπροσθέτως, η μελέτη δείχνει ότι η αύξηση των προβληματικών δανείων συμβάλλει αρνητικά από την πλευρά της στην εξέλιξη της οικονομικής δραστηριότητας μέσω των δυσμενών επιπτώσεών της στην κεφαλαιακή επάρκεια και στα χρηματοοικονομικά αποτελέσματα των εγχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, καθώς και στην ευχέρειά τους να παράσχουν νέες πιστώσεις στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις.
Τέλος, σε συμφωνία με τα αποτελέσματα κάποιων παλαιότερων αναλύσεων, η μελέτη τεκμηριώνει διαφοροποιήσεις στον τρόπο με τον οποίο μια σειρά δεικτών της οικονομικής δραστηριότητας επιδρά στον λόγο προβληματικών δανείων προς το σύνολο των δανείων. Μεταξύ άλλων, μια μείωση του ρυθμού μεταβολής του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ή και αύξηση του ποσοστού ανεργίας συμβάλλει σε ταχύτερη και μεγαλύτερη σε μέγεθος αύξηση του λόγου των επιχειρηματικών και των καταναλωτικών δανείων απ’ ό,τι αυτού των στεγαστικών δανείων. Το ίδιο ισχύει και για την επίπτωση του πραγματικού μεσοσταθμικού επιτοκίου επί των δανείων αυτών.