Τον Μάρτιο του 2016 το στέλεχος της Eurostat, Λούκα Ασκολι, συνέταξε ένα σημείωμα με το οποίο οι εθνικές στατιστικές υπηρεσίες των χωρών-μελών ενημερώνονταν για τους όρους υπό τους οποίους ένα έργο σύμπραξης δημόσιου ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) θα επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με την εγγραφή του στα βιβλία. Οι οδηγίες αυτές, στηριγμένες σε κανόνες της Eurostat που ισχύουν εδώ και μία εξαετία, μπορεί να μεταβάλουν την επιβάρυνση του ελληνικού Δημοσίου σε έργα ΣΔΙΤ, όπως των αυτοκινητοδρόμων, των απορριμμάτων ή του αεροδρομίου στο Καστέλλι. Η συζήτηση στην Ε.Ε. δεν είναι καινούργια, διαρκεί από το 2010 και αφορά την υιοθέτηση ενός λογιστικού προτύπου, με το οποίο θα παρακάμπτεται η προσπάθεια της Ολλανδίας και του Βελγίου να εμφανίσουν μικρότερο έλλειμμα και χρέος με δημόσια πρότζεκτ που «βαφτίζονταν» συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ο Ασκολι επισημαίνει ότι χώρες όπως η Μ. Βρετανία καταχωρίζουν τη μισή από τη δαπάνη τους για δημόσιες υποδομές ως ΣΔΙΤ, ενώ οι κανόνες σε κάθε χώρα είναι διαφορετικοί, με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζονται οι οδηγίες της Eurostat του 2010.
Το σημείωμα του Ασκολι επαναλαμβάνει τους κανόνες της Eurostat και τους εξειδικεύει: Από το ποιος αναλαμβάνει το ρίσκο στην κατασκευή ενός έργου, εξαρτάται αν αυτό θα θεωρείται «δημόσιο» ή «ιδιωτικό». Το ρίσκο περιλαμβάνει τους κινδύνους από την κατασκευή του (π.χ. απαλλοτριώσεις, ρήτρες καθυστέρησης, όπως έγινε στους αυτοκινητοδρόμους), έως το ρίσκο από τη ζήτηση (όπως επίσης έγινε στους αυτοκινητοδρόμους). Κεντρικός πυρήνας των κανόνων είναι ποιος έχει την «οικονομική ιδιοκτησία» του έργου (economic ownership), σε όρους πλειοψηφίας ή αυξημένης μειοψηφίας των μετόχων (blocking minority), μελών Δ.Σ. ή εποπτικού συμβουλίου με αυξημένες αρμοδιότητες. «Σε ορισμένες περιπτώσεις», γράφει ο Ασκολι, «ο ιδιώτης εταίρος πρέπει να θεωρείται ότι ελέγχεται από το Δημόσιο, ακόμα και αν το τελευταίο δεν έχει το 50% των μετοχών της εταιρείας, όταν για παράδειγμα η κυβέρνηση διατηρεί δικαίωμα βέτο σε κρίσιμες αποφάσεις, παρά το γεγονός ότι είναι μειοψηφών μέτοχος». Αυτό δεν σημαίνει ευθεία αναγνώριση του έργου ως δημοσίου, αλλά ένδειξη ότι είναι δημόσιο, όταν μάλιστα αυτή ενισχύεται από το βάρος των μερισμάτων τα οποία παίρνει το Δημόσιο ως ανταμοιβή της συμμετοχής του στην εταιρεία που εκμεταλλεύεται το έργο.
Το μεγαλύτερο μέρος των κινδύνων και των ανταμοιβών (risks and controls)πρέπει να έχει μεταφερθεί στον «ιδιώτη εταίρο», ώστε το έργο να μην καταχωρίζεται ως δημόσιο. Το αεροδρόμιο του Καστελλίου, π.χ., είχε προκηρυχθεί ως ένα έργο που το Δημόσιο θα έχει στο εταιρικό σχήμα που θα εκμεταλλεύεται το δικαίωμα παραχώρησης το 45%-55% (40% παλαιότερα). Πηγές της ΕΛΣΤΑΤ αναφέρουν ότι εξηγήθηκε στο υπουργείο Υποδομών ότι υπό όρους η Eurostat θα μπορούσε να προσθέσει έτσι στο χρέος της χώρας 900 εκατομμύρια ευρώ!