Με μονολιθικό και μονοδιάστατο τρόπο έχει παγιδευτεί ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας στη λογική διαρκούς και αδιάλειπτης αναζήτησης πόρων με τη γνωστή μεθοδολογία των συνεχών και αδιάκριτων περικοπών και των αυξήσεων άμεσων και έμμεσων φόρων. Αυτό βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν λογίζεται ως ανάπτυξη, γι’ αυτό και η κρίση δεν θα έχει τελειωμό καθώς δεν είναι προϊόν μιας μηχανιστικής εντελλόμενης διαδικασίας.
Σε μια χώρα χρεοκοπημένη, με την οικονομία σε σφιχτή αγκαλιά με το κράτος, δώσαμε βαρύτητα σε αυξήσεις φόρων και περικοπές αφού πρώτα τις «βαφτίσαμε» μεταρρυθμίσεις. Σημειωτέον ότι την περίοδο 2010 – 2015 έχουν «περάσει» από τη Βουλή 59 μεταρρυθμιστικοί νόμοι και οι μεταρρυθμίσεις ακόμα αναζητούνται να γίνουν πράξη. Είναι αλήθεια ότι σε Οικονομίες σαν τη δική μας, με ανεργία στο 25% και αποπληθωρισμό στο 1,5%, είναι απαραίτητες οι δημόσιες επενδύσεις των 6,75 δισ. για φέτος που είναι διαθέσιμες από το ΠΔΕ για να τονώσουν την οικονομία και η άμεση παροχή ρευστότητας με ποσοτική χαλάρωση από τη στιγμή που τα ελληνικά ομόλογα, και συγκεκριμένα το 33% αυτών, θα γίνονται δεκτά ως ενέχυρο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Με τους αυξημένους φόρους συντελείται, όμως, ένα διαρκές έγκλημα. Η πορεία του ΦΠΑ από το 2009 είναι μια πορεία «τρέλας». Από το 9% στο 13% και από το 19% στο 23%. Ενώ η έμμεση φορολογία εκτοξεύτηκε, τα έσοδα μειώθηκαν πέρυσι κατά 6 δισ. Η παραοικονομία οργιάζει στα 55 δισ. και τα διαφυγόντα έσοδα των ταμείων του κράτους στα 22 δισ. ευρώ.
Δεν αρκούν, από την άλλη, ούτε η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ούτε και ο περιορισμός του Δημοσίου για την πολυπόθητη ανάπτυξη, που χρειάζεται αφενός ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με εφαρμογή κλαδικών πολιτικών και προσανατολισμό στα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και αφετέρου ανάληψη επενδυτικών πρωτοβουλιών με σοβαρά φορολογικά κίνητρα που σημαίνει μονοψήφιους φορολογικούς συντελεστές. Η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει με επιπόλαιες κομματικές ρητορείες και μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις, αφού μόνιμα λείπει το βασικό που είναι η Εθνική ατζέντα και το συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η κρίση δεν έχει κυκλικό, αλλά διαρθρωτικό χαρακτήρα. Δεν τίθεται θέμα ζήτησης αλλά παραγωγής, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Για να οδηγηθούμε σε μια υγιή, διαχρονική ανάπτυξη χρειάζεται σχεδιασμένη δημιουργική αναρχία.
Σχεδιασμένη, γιατί εφτά (7) χρόνια βαθιάς ύφεσης, παραγωγικής αποδυνάμωσης, κοινωνικής υποβάθμισης, φτώχειας και ανεργίας, επιβάλλουν σήμερα όσο ποτέ την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός σχεδίου που να στηρίζεται στη δημιουργία κλίματος και ικανών, υγιών προϋποθέσεων ανάπτυξης.
Δημιουργική, γιατί οφείλουμε ως πολιτικό σύστημα να δώσουμε κίνητρα σε τομείς με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα και μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης. Και όταν λέμε κίνητρα όχι μόνο φορολογικά, ασφαλιστικά, διοικητικά, υποστηρικτικά αλλά και κίνητρα για συνέργειες, συνεργασίες και ισχυρές ενώσεις με αφομοίωση τεχνολογικών καινοτομιών και προκλήσεων.
Αναρχία, γιατί πρέπει να αφήσουμε την επιχειρηματικότητα ελεύθερη χωρίς περιορισμούς και περιττούς παρεμβατισμούς ώστε να μεγαλουργήσει «το ευ επιχειρείν», με όπλα τη φαντασία, το όραμα, τον δυναμισμό, την ευελιξία και την ευφυΐα. Ας ελπίσουμε τέλος, ως Ελληνες, να βρει ανταπόκριση κάποια στιγμή ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας που αφορούσε την επιστροφή του Απόλλωνα, του Φωτός που όταν ερχόταν θα έμενε για πάντα…« Εσθ’ ήμαρ, ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσται..»
*Ο δρ Αντώνης Ζαΐρης είναι αντιπρόεδρος του ΣΕΛΠΕ.