Σε πολλές χώρες η πρωτεύουσα εκτός από διοικητικό κέντρο είναι και σημαντικό οικονομικό κέντρο, πολλές φορές και πολιτιστικό κέντρο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Αθήνα κατέχει τα πρωτεία ως η πρωτεύουσα που συνεισφέρει περισσότερο από κάθε άλλη στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας, σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου IW Koeln.
Αν λοιπόν δεν υπήρχε η Αθήνα, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα ήταν κατά σχεδόν 20% χαμηλότερο, γεγονός που αναδεικνύει όχι μόνο την οικονομική ισχύ της Αθήνας αλλά και τη συγκεντρωτική δομή της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια πρέπει κανείς να λάβει υπ’ όψιν του και το γεγονός ότι στην Αττική κατοικεί σχεδόν το 35% του πληθυσμού της Ελλάδας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Γαλλία με το Παρίσι, το οποίο είναι η πρωτεύουσα χώρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη δεύτερη σημαντικότερη συνεισφορά στην οικονομία της χώρας. Χωρίς το Παρίσι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γαλλίας θα ήταν κατά 15% χαμηλότερο απ’ ό,τι είναι σήμερα. Στην ευρύτερη περιοχή του Παρισιού κατοικεί σχεδόν το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού της Γαλλίας και συνεισφέρει σχεδόν το ένα τρίτο του γαλλικού ΑΕΠ. Ακολουθούν στον σχετικό κατάλογο η Πράγα, η Λισσαβώνα, η Κοπεγχάγη, το Ελσίνκι και η Στοκχόλμη.
Στην περίπτωση της Βρετανίας το Λονδίνο συνεισφέρει το 11,2% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας. Το Λονδίνο συνεισφέρει σχεδόν τη μία στις τέσσερις στερλίνες από το ΑΕΠ της Βρετανίας. Γεγονός που αναδεικνύει πόσο σημαντικό θα είναι για τη νέα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι να διασφαλίσει ότι το Λονδίνο και οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες που προσφέρει θα του δώσουν την ευκαιρία να διατηρήσει ανοικτή την πρόσβαση στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά μετά την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Στον σχετικό κατάλογο ακολουθούν η Βαρσοβία, οι Βρυξέλλες, η Βιέννη και η Μαδρίτη, που ναι μεν έχουν σημαντική συνεισφορά στην οικονομία της χώρας τους, αλλά όχι σε διψήφιο ποσοστό. Εξαίρεση στον κανόνα των χωρών όπου η πρωτεύουσα έχει θετική συνεισφορά στην οικονομία αποτελεί η Γερμανία. Υπολογίζεται ότι χωρίς το Βερολίνο το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας θα ήταν υψηλότερο κατά 0,2%. Το γεγονός εξηγείται από το ομοσπονδιακό επιχειρηματικό μοντέλο της Γερμανίας και από το ότι μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης αυτής της χώρας κατοικεί σε αγροτικές περιοχές.