Αποψη: Ονειρα και αυταπάτες

Αποψη: Ονειρα και αυταπάτες

6' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μ​​ου αρέσει να συνδυάζω τα θέματά μου με ανέκδοτα. Βρίσκω ότι πολλά ανέκδοτα κρύβουν σοφά μηνύματα, που με εύληπτο και διασκεδαστικό τρόπο μας δίνουν χρήσιμα διδάγματα. Ετσι και σήμερα θα ξεκινήσω με ένα ανέκδοτο.

Ενας πραγματικά καλός άνθρωπος πεθαίνει και ανεβαίνει στους ουρανούς, όπου μετά τις διατυπώσεις «κρίνεται» ότι λόγω της ενάρετης ζωής του στη Γη, η θέση του είναι στον Παράδεισο. Μετά τα τυπικά, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα, να δει πώς είναι τα πράγματα στον Παράδεισο. Η γαλήνη βασιλεύει παντού. Από τα αόρατα μεγάφωνα ακούγεται κλασική μουσική και αγγελικές ψαλμωδίες, οι περισσότεροι διαβάζουν βιβλία και ορισμένοι παίζουν σκάκι, το μοναδικό παιχνίδι που επιτρέπεται στον Παράδεισο. Περνάει μια βδομάδα έτσι και απευθύνεται στον Αγιο Πέτρο: «Αγιε μου, έτσι θα είναι η ζωή μου στην αιωνιότητα;». «Μάλιστα, τέκνο μου, είναι η ανταμοιβή σου για την ενάρετη ζωή σου. Δεν θα έχεις καμία έγνοια ή στενοχώρια». «Αγιε μου, μπορώ να επισκεφθώ την Κόλαση, να δω από τι βασανιστήρια γλίτωσα;». «Βεβαίως, τέκνο μου, αλλά πρόσεχε αυτοί εκεί κάτω είναι πονηροί και μπορεί να σε δελεάσουν». Ο Αγιος Πέτρος τον οδηγεί στο ασανσέρ που κατεβαίνει στην Κόλαση και του εύχεται «εις το επανιδείν». Οταν καταφθάνει και ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ, ο φίλος μας δεν μπορεί να πιστέψει τα μάτια του. Βλέπει κρεμαστούς κήπους με καταρράκτες, μια απίθανη φύση, παντού χαρούμενοι άνθρωποι λικνίζονται στους ήχους ευχάριστης μουσικής, άλλοι κολυμπάνε σε πισίνες, ορισμένοι παίζουν διάφορα παιχνίδια και αρκετοί κάνουν σπορ. Και οι διάβολοι; Βλέπει τους διαβόλους να εκτελούν χρέη γκαρσονιών και να εξυπηρετούν τους ανθρώπους. Μένει κυριολεκτικά με το στόμα ανοικτό. Αφού πέρασε την ημέρα του και δεν είδε τίποτα επιλήψιμο, πάει στην υποδοχή και ρωτάει «έρχομαι από τον Παράδεισο, αλλά μου φαίνεται πολύ βαρετή η ζωή εκεί πάνω, μήπως μπορώ να μείνω εδώ;». «Βεβαίως, έχουμε πολλούς σαν και εσένα, που επέλεξαν να μείνουν μαζί μας. Απολαύστε την παραμονή σας και όταν θελήσετε θα σας οδηγήσουμε στο δωμάτιό σας». Σε κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο δωμάτιό του. Με ένα άλλο ασανσέρ τον οδηγούν σε ένα τεράστιο κτίριο με μια πολύ μεγάλη επιγραφή που λέει «Paradise Lost». Οταν μπαίνει μέσα οποία έκπληξη. Τα βασανιστήρια που έχει ζωγραφίσει στους πίνακές του ο Hieronymus Bosch ωχριούν μπροστά στις σκηνές που αντικρίζει. Τον πλησιάζει κάποιος και του λέει: «Καλώς τον, βλέπω ότι και εσύ την πάτησες σαν και εμάς. Αυτό που είδες όταν κατέβηκες ήταν το τμήμα Marketing της Κόλασης, εδώ είναι η πραγματικότητα και εδώ θα περάσεις την αιωνιότητα». Τότε συνειδητοποίησε γιατί απέξω έγραφε «Paradise Lost».

Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν όσοι ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο του 2015 και τον Σεπτέμβριο του 2016. Θαμπώθηκαν από το σκηνικό που έστησε το marketing του Σύριζα και είπαν να δοκιμάσουν την Αριστερά και να απαλλαγούν από τα βαρετά κόμματα. Πίστεψαν στην επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, στη 13η σύνταξη, στο αφορολόγητο των 10.000 ευρώ, στη σεισάχθεια, στην κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και σε άλλα πολλά που θα έκανε η Πρώτη Φορά Αριστερά, όταν θα γινόταν Κυβέρνηση. Και έτσι την ψήφισε. Αλλά τώρα διαπίστωσε ότι όλα αυτά ήταν αυταπάτες του λαού αλλά και του Πρωθυπουργού. Δυστυχώς όμως, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, η ψήφος δεν επιστρέφεται και ο λαός πρέπει να κάνει υπομονή μέχρι να έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να δούμε πόσο ανώδυνα ή οδυνηρά θα απαλλαγούμε από την κατάσταση που εμείς διαλέξαμε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η προηγούμενη κατάσταση ήταν ο Παράδεισος, αλλά σίγουρα ήταν πολύ καλύτερη από τη σημερινή. Και θα ήταν ακόμα καλύτερη αν η Κυβέρνηση Σαμαρά συνέχιζε τις μεταρρυθμίσεις το 2014, αντί να υποκύψει στους λαϊκιστές βουλευτές της. Το επιστέγασμα του λαϊκισμού το είδαμε στις επιλογές των υπουργών μετά τα αποτελέσματα των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση και την Ευρωβουλή. Θα ήταν πολύ καλύτερα για τον Τόπο αλλά και για τον ίδιο τον Σαμαρά, να προχωρούσε στις αναγκαίες αλλαγές, με κίνδυνο να τις καταψηφίσουν οι δικοί του βουλευτές. Τουλάχιστον έτσι θα έπεφτε μαχόμενος και θα γνωρίζαμε τους λαϊκιστές βουλευτές που μόνο για την επανεκλογή τους ενδιαφέρονται.

Ξαναγυρίζουμε σε αυτούς που ψήφισαν Σύριζα. Οι ψυχολόγοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν πέντε βασικά στάδια στην αποδοχή μιας δυσάρεστης κατάστασης: Αρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και Αποδοχή. Τα στάδια αυτά δεν είναι ισόχρονα και ούτε είναι υποχρεωτικό να τα περάσει όλα κάποιος. Μπορεί μερικά να τα περάσει τόσο ελαφρά που να μην τα συνειδητοποιήσει.

1. Αρνηση. «Δεν το πιστεύω»! Είναι η πρώτη και άμεση αντίδραση. Αρνούμαστε την πραγματικότητα μιας δυσάρεστης κατάστασης, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε τον πόνο. Πρόκειται για ένα στάδιο άμυνας που μας επιτρέπει να μειώσουμε την έντονη αρχική φάση του πόνου ή και της πιθανής ενοχής μας.

2. Θυμός. «Θα τον…». Βάλτε όποιο ρήμα θέλετε για να συμπληρώσετε την πρόταση. Μετά την άρνηση της αλήθειας, ακολουθεί πάντοτε ο θυμός. Ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και αναζητούμε τον «αποδιοπομπαίο τράγο» για να του ρίξουμε το φταίξιμο ώστε να μην έχουμε ενοχές για πράξεις μας.

3. Διαπραγμάτευση. «Μήπως έκανα λάθος;». Για πρώτη φορά αρχίζουμε δειλά να αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και αναρωτιόμαστε αν μπορούσαμε να αποφύγουμε τη δυσάρεστη κατάσταση. Προσπαθούμε μάταια να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Ακόμα, αναζητούμε να βρούμε λύσεις και ενδόμυχα ελπίζουμε ότι η κατάσταση μπορεί να είναι ανατρέψιμη. Ουσιαστικά την αποδεχόμαστε υπό όρους. Είναι μια μορφή εκεχειρίας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

4. Κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα και δεν έχουμε καμία ελπίδα. Το μόνο που νιώθουμε είναι θλίψη, η οποία συνοδεύεται από έντονη νευρικότητα και μειωμένη ικανότητα νοητικής συγκέντρωσης.

5. Αποδοχή. Μόνο όταν αναγνωρίσουμε και αποδεχτούμε την πραγματικότητα, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βάλουμε ξανά τη ζωή μας σε τάξη.

Από το 1.926.526 πολίτες που έδωσαν την ψήφο τους στον Σύριζα τον Σεπτέμβριο του 2015, ορισμένοι εξακολουθούν να ζουν το όνειρο και τις αυταπάτες της Αριστεράς που θα άλλαζε την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον Κόσμο. Οι περισσότεροι όμως βρίσκονται σε κάποιο από τα τέσσερα πρώτα στάδια. Δυστυχώς από τις Δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι ακόμα είναι πολύ λίγοι αυτοί που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της αποδοχής.

Τι σημαίνει όμως αποδοχή; Τέρμα τα όνειρα και οι αυταπάτες. Οι πολίτες απογοητεύτηκαν με «τα λεφτά υπάρχουν» του ΠΑΣΟΚ, τα Ζάππεια της Ν.Δ. και τις εξωπραγματικές προεκλογικές υποσχέσεις του Σύριζα. Πιστεύω ότι ήλθε πια η ώρα που όλοι πρέπει να αποδεχτούμε ότι χωρίς τον εξωτερικό δανεισμό από τους θεσμούς, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει προ πολλού. Τέρμα η αντιμνημονιακή ρητορεία. Απόδειξη ότι τα νέα κόμματα που εξακολουθούν να υποστηρίζουν την αντιμνημονιακή πολιτική μόλις και μετά βίας μπαίνουν στη Βουλή.

Υπάρχει όμως ένας ορατός κίνδυνος. Να πιστέψουμε ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη και θα εξαφανιστούν τα προβλήματά μας, αν φύγουμε από την επιτήρηση των θεσμών και γυρίσουμε στη δραχμή. Αυτή θα είναι κυριολεκτικά «η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης». Στην περίπτωση αυτή, δυστυχώς αυτοί που σήμερα περνάνε δύσκολα θα υποφέρουν πολύ περισσότερο τότε, οι δε έχοντες και κατέχοντες θα αποκτήσουν πολύ περισσότερα.

Αποδοχή σημαίνει να καταλάβουμε ότι από την κρίση μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να μας βγάλει, γιατί αν δεν δημιουργηθεί νέος πλούτος δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε καλύτερες μέρες. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς εργοδότες δεν υπάρχουν εργοδοτούμενοι, ενώ το Δημόσιο δεν παράγει πλούτο αλλά απορροφά τον πλούτο μας με τους φόρους και τις εισφορές που μας επιβάλλει. Δυστυχώς, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την Αποδοχή.

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή