Κάτω από τα επίπεδα του 2002 έχει υποχωρήσει ο μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα από το 2011 και γύρω στο 88% αυτού τα επόμενα έτη, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει ο ΣΕΒ στο δελτίο «Οικονομία και Επιχειρήσεις».
Επισημαίνει, ωστόσο, ότι οι αποφάσεις για αύξηση των μισθών πρέπει να συνδέονται με την αύξηση της παραγωγικότητας στους κλάδους των «διεθνών εμπορεύσιμων» αγαθών και υπηρεσιών. «Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι προϋπόθεση για την παράλληλη αύξηση των μισθών και ο μόνος τρόπος ώστε να διανεμηθεί στη κοινωνία το “μέρισμα της παραγωγικότητας” χωρίς να υπονομευθεί η ανάπτυξη» σημειώνει χαρακτηριστικά ο ΣΕΒ, παραπέμποντας στα αποτελέσματα της πολιτικής μισθών που εφαρμόστηκε στη χώρα την προ κρίσης περίοδο.
Η αύξηση των μισθών από μόνη της δεν ήταν το πρόβλημα κατά τον ΣΕΒ. Το πρόβλημα ήταν ότι η χώρα επιχείρησε να θεσμοθετήσει αποδοχές ανεπτυγμένης χώρας, χωρίς όμως να προσφέρει το πλαίσιο λειτουργίας αγορών, τη θεσμική ωριμότητα και τη δυνατότητα ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομίας και του τομέα «διεθνώς εμπορεύσιμων» που προσφέρουν οι ανεπτυγμένες χώρες.
Η κρίση κατέδειξε με τον πλέον επώδυνο τρόπο πως εάν οι αυξήσεις των μισθών δεν είναι συνεπείς με την πραγματικότητα που διαμορφώνουν παράγοντες όπως το μη μισθολογικό κόστος, η ικανότητα μετασχηματισμού της παραγωγής, το ρυθμιστικό και διοικητικό περιβάλλον, το κόστος χρηματοδότησης, η μακροοικονομική αβεβαιότητα και η λειτουργία «του κράτους δικαίου», τότε η εσωτερική και διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας χειροτερεύει, αποθαρρύνεται η οικονομική ανάπτυξη και οδηγούμαστε σε απώλεια διεθνούς ανταγωνιστικότητας, απώλεια θέσεων εργασίας και μείωση εισοδημάτων για όλο και περισσότερα νοικοκυριά.
Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν συνδέεται μόνο με το κόστος εργασίας, αλλά και με άλλους παράγοντες, σημειώνει ο ΣΕΒ, όπως το κόστος του κεφαλαίου, των ενδιάμεσων εισροών, της γραφειοκρατίας, αλλά και τις παραγωγικές επενδύσεις οι οποίες βελτιώνουν με βιώσιμο τρόπο την παραγωγή και παραγωγικότητα. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κατά τον ΣΕΒ, προϋποθέτει διαφορετικές αυξήσεις μισθών και όχι τις ίδιες αδιακρίτως σε όλους τους κλάδους, καθώς διαφορετικές επιχειρήσεις έχουν διαφορετικές αντοχές σε αυξήσεις μισθών, αναλόγως της αύξησης της παραγωγικότητάς τους.