O θόρυβος και η πόλωση που έχουν δημιουργηθεί αντί ενός διαλόγου ουσίας για το πρόγραμμα ανάπτυξης που έχει ανάγκη η Ελλάδα ασφαλώς δεν βοηθούν καθόλου την οικονομία. Αντιθέτως, καταδεικνύουν μια πολιτική ελαφρότητα γύρω από ένα τόσο κρίσιμο για το μέλλον ζήτημα, όπως το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσει μετά το μνημόνιο η χώρα, για να καταφέρει να σταθεί πάλι στα πόδια της. Είναι μία πολύ σημαντική υπόθεση, η οποία αφορά όλο το φάσμα των πολιτών και των πολιτικών κομμάτων, με δεδομένο ότι μιλάμε για μια κοινωνία που ταλαιπωρείται άσχημα για σχεδόν δέκα χρόνια. Δεν είναι ωφέλιμο να κινείται κανείς με γνώμονα μόνο τις πολιτικές εντυπώσεις, ούτε να πιστεύει ότι δύο υπουργοί και πέντε τεχνοκράτες βρήκαν τη μαγική συνταγή για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Η ανάπτυξη είναι υπόθεση εθνική και καθόλου κομματική. Απαιτεί πρωτίστως συνεργασίες και πάνω από όλα την εμπέδωση ενός κλίματος εμπιστοσύνης. Για αυτό ο διάλογος γύρω από την πολιτική για τις μεταρρυθμίσεις, τις επενδύσεις και το παραγωγικό μοντέλο που χρειάζεται να ακολουθήσει η οικονομία στο νέο σκληρό διεθνές περιβάλλον είναι απαραίτητος περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Ο πολιτικός διάλογος αποτελεί κατ’ αρχάς το βασικό καύσιμο για να κινητοποιήσει η ηγεσία την κοινωνία προς το καλύτερο. Παράλληλα, δημιουργεί την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση, σε μια περίοδο που τα πράγματα εξελίσσονται αρκετά δύσκολα, όσο και να θέλουμε να τα εξωραΐσουμε. Η Ελλάδα θα φύγει πράγματι από το μνημόνιο, αλλά θα εξακολουθεί να παραμένει υπό τη στενή επιτήρηση των εταίρων και δανειστών μας. Οι περιορισμοί είναι πολλοί και οι δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει μακροχρόνιες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο τόπος μας χρεοκόπησε οικονομικά, ότι το χρέος της Ελλάδας εξακολουθεί να παραμένει σε δυσθεώρητο ύψος και τώρα μάλιστα χρωστάμε ό,τι χρωστάμε με βάση το βρετανικό δίκαιο, στα κράτη και όχι στους ιδιώτες, τράπεζες ή διεθνείς επενδυτές. Το πλεονέκτημα των κινήσεων, δηλαδή, το έχουν απολύτως τα κέντρα των αποφάσεων εκτός των εθνικών μας συνόρων. Χρειάζεται λοιπόν εθνική προσπάθεια, συλλογική κινητοποίηση για την επόμενη ημέρα. Χρειάζεται πολλή δουλειά και συνέπεια για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, για να ελπίζουμε όντως στο μέλλον. Στη βάση μόνο ενός κοινού τόπου, όμως, ενός κατά τεκμήριο αποδεκτού εθνικού σχεδίου, δημιουργείς μια δυναμική αυτοπεποίθησης και επανεκκίνησης για την οικονομία. Μόνο με την κοινή προσδοκία, για δουλειές και εισοδήματα, βάζεις μπροστά όλες τις κοινωνικές ομάδες και τις παραγωγικές τάξεις της χώρας.
Ετσι κι αλλιώς, στο τέλος κάποιος λαμβάνει τις αποφάσεις και αυτή είναι η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση. Σημασία έχει, ωστόσο, πως προκαλείς και πως κερδίζεις το βάρος μιας ιστορικής αλλαγής. Και αυτό απαιτεί αναμφίβολα μεγαλύτερη πολιτική επιδεξιότητα, στη βάση μιας ευρύτερης κατά το δυνατόν συναίνεσης. Ετσι οικοδομείται η απαιτούμενη εμπιστοσύνη και επανακτάς την αξιοπιστία στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το περιβάλλον των αγορών. Διότι έτσι, για παράδειγμα, δεν δείχνει προς τα έξω η χώρα ότι η κάθε επόμενη κυβέρνηση μπορεί να ανατρέψει τα πάντα τής κάθε προηγούμενης κ.ο.κ. Πάντα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, από την αρχή της οικονομικής κρίσης, μιλούσαν για ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Προφανώς δεν εννοούσαν ένα εθνικό σχέδιο από ένα μόνον πολιτικό κόμμα! Ή ερήμην ενός διαλόγου με τον κόσμο των επιχειρήσεων και των παραγωγικών τάξεων… Ήρθε λοιπόν η ώρα και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να πείσουμε ότι γυρίζουμε πράγματι σελίδα και διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη που θα διαχέεται στην κοινωνία. Αυτό είναι το ζητούμενο, μας αφορά όλους και πρέπει όλοι να έχουμε τον λόγο. Αυτή είναι η κρίσιμη παράμετρος επιτυχίας για τον τόπο, σε αντίθεση με το επαναλαμβανόμενο πολιτικό αμάρτημα μιας λαϊκιστικής κομματικής αντιπαράθεσης.