Σημαντικές μετακινήσεις και αλλαγές στον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των ομάδων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκτιμάται ότι θα προκαλέσουν οι προσεχείς ευρωεκλογές, καταρρίπτοντας τα παγιωμένα έως τώρα σύνορα μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών και Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκρατών) ή μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Φιλελευθέρων, ακροδεξιών, Πρασίνων και πάει λέγοντας. Ο Μακρόν, για παράδειγμα, τι θα κάνει; Θα οδηγήσει τους ευρωβουλευτές του στους Σοσιαλδημοκράτες ή στους Φιλελεύθερους του επίσης φεντεραλιστή Γκι Φερχόφσταντ;
Εύλογο το ερώτημα, εάν κρίνει κανείς από τις έως τώρα εξελίξεις και το έντονο πολιτικό φλερτ των δύο πλευρών. Επίσης (για να αναφερθούμε και στη δική μας πλευρά) ο Αλέξης Τσίπρας θα εντάξει τους ευρωβουλευτές του στην ομάδα της Αριστεράς ή θα προσπαθήσει να τους περάσει στην ομάδα των Σοσιαλδημοκρατών, όπου σήμερα θέση έχει μόνο το Κίνημα Αλλαγής (Ν. Ανδρουλάκης, Ε. Καϊλή); Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη, μήπως επιλέξει να αλλάξει ομάδα; Θα ακολουθήσει κατά την παράδοση το Λαϊκό Κόμμα του Βέμπερ και του Ορμπαν, για τον οποίο ζητεί την αφαίρεση ψήφου από τα κοινοτικά όργανα, ή θα μετακινηθεί προς το κέντρο των Φιλελευθέρων, το οποίο επίσης τον αντιπροσωπεύει σε ένα βαθμό;
Ερωτήματα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και κρίσιμα, τόσο για το πώς πρόκειται να διεξαχθεί τους προσεχείς μήνες ο προεκλογικός αγώνας όσο και για το τι πρόκειται να συμβεί στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ευρώπης μετά τον Μάιο. Διότι από το σημείο αυτό και μετά (με βάση πάντα και τα αποτελέσματα της κάλπης), θα ξεκινήσει το χοντρό πολιτικό παζάρι. Αφενός για τα ονόματα που θα διοριστούν στις θέσεις των επιτρόπων και αφετέρου, που είναι ίσως το κυριότερο, για το πρόσωπο που θα επιλεγεί να αναλάβει πρόεδρος της Κομισιόν, διεκδικώντας την πλειοψηφία από τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εξελίξεις πολύ σημαντικές για τον βηματισμό και το μέλλον της Ευρώπης, οι οποίες θα δημιουργήσουν προεκλογικά σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις και αλλεπάλληλους στη συνέχεια συμβιβασμούς μεταξύ των ηγετών των μεγαλύτερων κρατών-μελών. Ο Μακρόν όπως φαίνεται θα «κόβει» και η Αγκελα Μέρκελ θα μοιράζει την τράπουλα. Πολύ δύσκολο όμως το παιγνίδι αυτή τη φορά. Η έξαρση της ξενοφοβίας και του ακραίου εθνικισμού που αναδύθηκε με αφορμή το μεταναστευτικό πρόβλημα και την ανασφάλεια της μεσαίας τάξης, έχουν διογκώσει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αντιστρατεύονται την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική και έχουν αποδυναμώσει το πανίσχυρο άλλοτε φιλοευρωπαϊκό μπλοκ. Οι εκλογές του Μαΐου, λοιπόν, δεν είναι όντως όπως όλες οι άλλες. Εχουν ξεχωριστό πολιτικό βάρος για τη συνοχή, τη δυναμική και το μέλλον της Ευρώπης.
Για πρώτη φορά αναμένεται να διεξαχθούν με άξονα τις προκλήσεις και τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου σε υπερεθνική κλίμακα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το μεταναστευτικό ζήτημα, η τρομοκρατία και η ασφάλεια, η ανεργία η οποία θερίζει τους νέους, η ασθενής ανάπτυξη, η περιβαλλοντική μόλυνση κ.ά. φλέγοντα θέματα τα οποία είναι τα ίδια, για την πλειονότητα των πολιτών, στα περισσότερα κράτη-μέλη, θα συγκεντρώσουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της αναμέτρησης. Θα συγκρουστούν δηλαδή εκ των πραγμάτων οι μεγάλες πολιτικές ομάδες της Ευρώπης μεταξύ τους, τα μεγάλα ας πούμε ευρωπαϊκά κόμματα και όχι τα εθνικά κόμματα, τα οποία επικέντρωναν στο παρελθόν την αντιπαράθεση στην εγχώρια πολιτική ατζέντα. Αυτή είναι μία διαφορά. Η δεύτερη είναι η προβλεπόμενη ανακατάταξη των δυνάμεων ανάμεσα στις μεγάλες ομάδες του Ευρωπαίκού Κοινοβουλίου (Χριστιανοδημοκράτες, εθνικιστές, Σοσιαλδημοκράτες κ.λπ.). Δεν είναι μόνο δηλαδή ότι θα αλλάξει ο συσχετισμός μεταξύ φιλοευρωπαϊστών και αντιευρωπαϊστών στον εκλογικό χάρτη, με αφορμή τις κάλπες του Μαΐου, θα μεταβληθούν παράλληλα και οι εσωτερικές ισορροπίες, το μέγεθος και η επιρροή των μεγάλων πολιτικών ομάδων στο Ευρωκοινοβούλιο. Θα υπάρξουν μετατοπίσεις. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί ίσως ένα πιο αισιόδοξο στοιχείο: κινητικότητα και ανανέωση, προσώπων και θέσεων.