Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφθασε στο αποκορύφωμα της εδαφικής εξάπλωσής της το 1676, όταν με τη Συνθήκη του Ζουράβνο, με την οποία έληξε ο οθωμανο-πολωνικός πόλεμος, η Ποδολία (σήμερα αποτελεί τμήμα της Ουκρανίας) πέρασε σε οθωμανικό έλεγχο. Το δε Πολωνικό Βασίλειο υποχρεώθηκε να πληρώσει φόρο υποτέλειας στον σουλτάνο. Η ευφορία που επικράτησε στην Κωνσταντινούπολη για τις επιτυχίες στα πεδία των μαχών και της διπλωματίας, όμως, δεν κράτησε για πολύ καιρό.
Η επέκταση της οθωμανικής επιρροής στην Ποδολία έμελλε να ανοίξει τον δρόμο για τη διεξαγωγή συχνότερων ρωσο-οθωμανικών αντιπαραθέσεων. Μεταξύ των ετών 1677-1681, οι δύο δυνάμεις συγκρούστηκαν στην κοιλάδα του κάτω Δνείπερου για την επικυριαρχία στα εδάφη γύρω από το Κίεβο. Κερδίζοντας αυτόν τον γύρο των συγκρούσεων, οι Ρώσοι έλαβαν την άδεια να εμπορεύονται ελεύθερα με το Χανάτο της Κριμαίας, το οποίο ήταν κράτος υποτελές στους Οθωμανούς.
Με αφορμή τις εσωτερικές έριδες στην Ουγγαρία, οι Οθωμανοί διεξήγαγαν την άνοιξη του 1683 εκστρατεία εναντίον της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Ο μέγας βεζίρης (από το 1676) Καρά Μουσταφά πασάς συγκέντρωσε στο Βελιγράδι έναν τεράστιο στρατό αποτελούμενο από 200.000 στρατιώτες και στη συνέχεια κατευθύνθηκε βορειοδυτικά, με τελικό προορισμό τη Βιέννη. Ο Αψβούργος αυτοκράτορας Λεοπόλδος Α΄ βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, δεδομένης της δυσκολίας του να συνάψει συμμαχίες για την αντιμετώπιση των Οθωμανών. Ηδη στα δυτικά σύνορα της αυτοκρατορίας του, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας είχε ανασυντάξει τις δυνάμεις του απειλώντας να εισέλθει σε εδάφη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους. Μια φλόγα ελπίδας άναψε όταν ο Πολωνός βασιλιάς Σομπιέσκι ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Αψβούργων, όντας αποφασισμένος να εκδικηθεί την ταπεινωτική συνθήκη του 1676.
Τα αυστριακά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν τακτικά μπροστά στην προέλαση του οθωμανικού στρατού. Παρά ταύτα, η Βιέννη πολιορκήθηκε για δεύτερη φορά μετά το 1529. Ο Λεοπόλδος προτίμησε να εγκαταλείψει την πόλη αφήνοντας τον συντονισμό της άμυνάς της στον κόμη Ερνστ Ρούντιγκερ, ο οποίος ηγούνταν 16.000 περίπου στρατιωτών.
Κύρια τακτική των Οθωμανών ήταν να διανοίξουν χαρακώματα, προκειμένου να υπονομεύσουν τα τείχη της Βιέννης, καθότι δεν διέθεταν μεγάλα πυροβόλα. Η πολιορκία δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στον ανεφοδιασμό των πολιορκημένων. Τον Αύγουστο η κατάσταση εξελίχθηκε σε απελπιστική. Η φρουρά της πόλης, όντας αποδεκατισμένη και εξαντλημένη, ήταν έτοιμη να παραδοθεί. Την κρίσιμη ώρα, όμως, ένας στρατός αποτελούμενος από 84.000 Πολωνούς και 27.000 Αυστριακούς στρατιώτες, συνεπικουρούμενος από Σάξονες και Βαυαρούς, έφθασε στα περίχωρα της Βιέννης.
Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Κάλενμπεργκ, έξω από τη Βιέννη, στις 12 Σεπτεμβρίου 1683. Ο οθωμανικός στρατός φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων, καθότι μόνον οι μονάδες των γενιτσάρων κατάφεραν να κρατήσουν με πείσμα τις θέσεις τους. Οι βοηθητικές ταταρικές, ουγγρικές και μολδοβλαχικές δυνάμεις υποχώρησαν άτακτα, δεχόμενες τις επιθέσεις του πολωνικού ιππικού. Ο Καρά Μουσταφά πασάς οδήγησε τον αποδεκατισμένο στρατό του έως το Βελιγράδι, όπου και ο ίδιος πλήρωσε με το κεφάλι του την αποτυχία κυρίευσης της Βιέννης.
Ο Σομπιέσκι εισήλθε στη Βιέννη ως θριαμβευτής προκαλώντας τη μνησικακία του Λεοπόλδου, ο οποίος επανήλθε τρεις μήνες αργότερα. Η αποτυχία της πολιορκίας ενεργοποίησε τον επόμενο χρόνο μια μεγάλη ευρωπαϊκή αντεπίθεση εναντίον των Οθωμανών. Συγκροτήθηκε η Ιερά Συμμαχία του Λιντς, στην οποία συμμετείχαν η Αυστρία, η Πολωνία, η Βενετία και η Ρωσία. Ο πόλεμος έληξε με την πλήρη κατατρόπωση των Οθωμανών στη μάχη της Ζέντα το 1697 και την υπογραφή της Συνθήκης του Κάρλοβιτς το 1699.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
