Όλοι έχουμε δει παλιές φωτογραφίες να εικονίζουν ανθρώπους μιας προηγούμενης εποχής. Οικογενειακά πορτρέτα, σημαντικές στιγμές, εικόνες με φόντο τη φύση. Πολλοί από αυτούς, γεωργοί ή κτηνοτρόφοι, με καμένα πρόσωπα από τις κακουχίες και τον ήλιο. Η επαφή με τη φύση σκληρή και αμείλικτη. Σε όλες αυτές τις εικόνες ένας απροσδόκητος κοινός παρονομαστής: η γαλήνη στην όψη τους. Παρατηρείς τα πρόσωπά τους και διαβάζεις τις δυσκολίες και τον μόχθο, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις την καθαρότητα και την ηρεμία. Αλήθεια, δεν είναι παράδοξο να έχουμε από τη μια πολύ σκληρές συνθήκες και από την άλλη γαλήνιες φιγούρες;
Η απάντηση βρίσκεται στην εποχή που οι άνθρωποι ξεκίνησαν να καλλιεργούν τη γη.
Στην αρχή, όλες οι δουλειές, φυσικά, γίνονταν με τα χέρια: το σκάψιμο, η σπορά, ο θερισμός. Οι αποδόσεις πολύ μικρές, η προσπάθεια πολύ μεγάλη, αλλά τι άλλο μπορούσε να γίνει;
Η δουλειά διαρκούσε όσο και το φως της ημέρας. Η οργάνωση της αγροτικής οικονομίας απαιτούσε θυσίες. Ήταν ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης και εξασφάλισης τροφής.
Το brunch ή το lunch τυλιγμένα σε μια πετσέτα, λιτά και σε ποικιλία και σε ποσότητα, γιατί υπήρχε δουλειά και στη συνέχεια. Αν ήταν εποχή θέρους ή τρύγου, όλη η οικογένεια μαζί. Και το βράδυ, αποκαμωμένοι από την κούραση, έψαχναν το κρεβάτι τους με αγωνία.
Μόλις ακουμπούσαν το κεφάλι τους στο μαξιλάρι, αποκοιμιούνταν ακαριαία και το επόμενο πράγμα που άκουγαν ήταν ο κόκορας ή το ξυπνητήρι. Υπήρχε ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος που είχε αρχή, κορύφωση, τέλος και πάλι από την αρχή. Όλα ρυθμισμένα από τον ήλιο, τον ρυθμιστή της φύσης. Ούτε αϋπνίες, ούτε ηρεμιστικά, ούτε τίποτα. Όλα εντάξει.
Όλη η φύση, και μαζί και ο άνθρωπος, ήταν μέρος του ημερήσιου κύκλου, όχι τόσο από επιλογή, όσο κυρίως από ανάγκη. Ο άνθρωπος τότε έκανε κάτι που του εξασφάλιζε ηρεμία και καλό ποιοτικό ύπνο. Έκανε κάτι που δεν κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος και έχει δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα: εργαζόταν χειρωνακτικά και, φυσικά, κουραζόταν. Προσπαθούσε, κοπίαζε, ίδρωνε, και όλο αυτό του δημιουργούσε μια αίσθηση γλυκιάς κούρασης. Μια κούραση που οδηγούσε σε βαθύ, ανέφελο ύπνο.
Είχε το ίδιο αίσθημα αγαλλίασης που έχουμε επιστρέφοντας από το γυμναστήριο. Έχετε παρατηρήσει την ευεξία και την ευχάριστη διάθεση μετά από αερόβια άθληση; Σκεφτείτε αντίστοιχα την κούραση από το γυμναστήριο της ζωής.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πετύχει πολλά σημαντικά κατορθώματα, αλλά ταυτόχρονα έχει αυτοεγκλωβιστεί στην πρόοδο που τόσο προσπάθησε να σημειώσει. Τηλεκοντρόλ, αυτοκίνητα, ασανσέρ, τηλέφωνα έκαναν τη ζωή μας ευκολότερη, αλλά μας έκαναν νωθρούς και νωχελικούς. Αγχωνόμαστε για χίλιους λόγους κάθε μέρα και δεν έχουμε φυσικούς τρόπους να «κάψουμε» το στρες μας.
Οι πρόγονοί μας ήξεραν να απολαμβάνουν τον ύπνο με την ψυχή τους. Έλιωναν όλη μέρα στη δουλειά και το βράδυ κοιμούνταν σαν πουλάκια. Όλη η ένταση και η πίεση της ημέρας «καίγονταν» στον βωμό της βιοπάλης.
Όσοι κακεντρεχείς τώρα λένε ότι στο παρελθόν οι άνθρωποι δεν είχαν άγχος γενικότερα, μάλλον δεν έχουν φυτέψει ποτέ τους τίποτα. Δεν έχουν ανησυχήσει για τις αλλαγές του καιρού και δεν έχουν απολαύσει σίγουρα τη γλύκα των δικών τους καρπών! Κάθε εποχή είχε τα άγχη της. Το μόνο που αλλάζει είναι το είδος του στρες.
Για ερωτήσεις, απορίες κ.λπ. μη διστάσετε να επικοινωνήσετε στο [email protected].