Δεν είναι ότι δεν συνειδητοποιούσα το γελοίον του πράγματος, ψάχνοντας έντεκα το βράδυ καθημερινής το τσιμπιδάκι των φρυδιών για να αποτριχώσω τη φραγκόκοτα που με περίμενε στον νεροχύτη – το συνειδητοποιούσα. Όμως αυτά συμβαίνουν όταν προσπαθείς να φτιάχνεις πρόγραμμα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο κάθε μέρας – το παραμικρό έκτακτο γεγονός κάνει το βουνό από υποχρεώσεις, τηλέφωνα, δουλειές, γιατρούς, φαγητά, εξετάσεις, ραντεβού, ρεπορτάζ, πλυντήρια που έχεις χτίσει με επιμέλεια να σωριάζεται στο πάτωμα σαν τον πύργο του Jenga.
Στην προκειμένη, ο μόνος τρόπος στο μυαλό μου να μην τιναχτεί στον αέρα το εβδομαδιαίο πρόγραμμα ήταν να μαγειρευτεί αυτή η ρημάδα η φραγκόκοτα τα μεσάνυχτα μιας Τετάρτης – ίσως η πιο κουλή μέρα να μαγειρέψεις κάτι για πρώτη φορά, και δη κάτι που έχει πολλές τρίχες, οι οποίες μάλιστα μεγαλώνουν κάτω από το δέρμα, για έξτρα τσάλεντζ μες στη μαύρη νύχτα. Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Συγκινήθηκα πολύ, αφενός γιατί θυμήθηκα που μικρή χάζευα τη γιαγιάκα μου στην ίδια αυτή κουζίνα να καψαλίζει τα πουλερικά με μια μακριά τσιμπίδα και βαμβάκι ποτισμένο με οινόπνευμα και αφετέρου γιατί εν τέλει προέκυψε ένα νόστιμο φαγητό, το οποίο δυστυχώς φάγαμε αγχωμένα γύρω στη μία το βράδυ, μπροστά στην τηλεόραση.
Η βρετανική συνταγή έλεγε να ψήσουμε τη φραγκόκοτα σε καλά κλεισμένη γάστρα –ιδανικά σφραγισμένη με ζυμάρι– με τριάντα –ναι, τριάντα– ακαθάριστες σκελίδες σκόρδο (δύο κεφάλια πάνω κάτω) και 5-6 κλωνάρια φρέσκο δεντρολίβανο. Το κόνσεπτ είναι να πατάς στο πιάτο τις σκελίδες αποκαλύπτοντας τον μελωμένο πελτέ σκόρδου, στον οποίο και θα βουτάς μπουκιές από το κρέας.
Ήταν πράγματι μια αποκάλυψη ο συνδυασμός της βαθιάς γεύσης της φραγκόκοτας με το γλυκό σκόρδο, και σύντομα η συνταγή θα εκτελεστεί ξανά με συμβατική κότα (που έχει και περισσότερο κρέας και λιγότερες τρίχες) και σε συμβατική ημέρα και ώρα, που δεν θα εγκυμονεί κίνδυνο αναζωπύρωσης της γαστροοισοφαγικής σου παλινδρόμησης.
Καλή χρονιά, με αναπάντεχες μαγειρικές! (Να θυμηθώ να πάρω καινούργιο τσιμπιδάκι για τα φρύδια.)