Δεν είναι χάι τεκ ούτε εργονομικά σχεδιασμένη. Δεν είναι δείγμα υψηλότατου γούστου ούτε τακτοποιημένη. Οι μεντεσέδες σε κάμποσα από τα ντουλάπια έχουν ξεχαρβαλωθεί, κάνα δυο τρία συρτάρια δεν κλείνουν καλά. Τα γυάλινα βάζα με τα μπαχαρικά και τα βότανα δεν έχουν ομοιόμορφες καλογραμμένες ετικέτες, άσε δε που από κάμποσα έχει λήξει το περιεχόμενό τους και παραμένει εκεί ξεχασμένο. Ούτε βέβαια είναι στοιχισμένα, αλφαδιασμένα. Τα περιλάλητα μπακιρένια σκεύη πρέπει το συντομότερο να πάνε για νέο γαλβάνισμα, αλλά τέτοιες μέρες τέτοια λόγια.
Όμως, σε αυτό το διάστημα της καραντίνας εκεί περνάω τις μισές ώρες της ημέρας. Όχι από οίστρο γαστρονομικό, σίγουρα. Παρατηρώ ότι έμπνευση και επιθυμία για αναζητήσεις και πειράματα, για νέες ιδέες, έχουν μετατεθεί για το απώτερο, απώτατο, τέλος πάντων, για ένα άγνωστο μέλλον.
Με τα βασικά ασχολούμαι, τα εντός μας φυλαγμένα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου. Το θέμα είναι η αλλαγή, η ανακουφιστική και θεραπευτική αλλαγή που έφερε η υποχρεωτική (και γεμάτη αγωνία και άγχος) παραμονή εντός του σπιτιού. Και για να εξηγηθώ μια και καλή: υπό τις λεγόμενες κανονικές συνθήκες, το σπίτι μου μου λείπει πολύ, απολαμβάνω να με περιβάλλει, ένιωθα ότι το στερούμουν.
Πρώτη κίνηση, χωρίς σκέψη, αυτόματα: στρίμωξα στα ντουλάπια όλες τις συσκευές που ήταν στον μαρμάρινο πάγκο. Έμοιαζαν ξαφνικά περιττές, ενοχλητικές. Ο ηλεκτρικός στυφτήρας για τα λεμόνια και τα πορτοκάλια πρώτος και καλύτερος. Στο πρώτο αυγολέμονο που έκανα μια δυο μέρες μετά, ούτε καν σκέφτηκα να τον βγάλω από τη θέση του, να ξετυλίξω το καλώδιο, να βρω υποδοχή, να τον βάλω μπρος. Έβγαλα το μικρό γυάλινο στυφτήρι – που τι ζητάει το έρμο, την κίνηση του χεριού μας μόνο– και έστυψα τα λεμόνια.
Όλα αυτά τα αναλογίζομαι εκ των υστέρων, βέβαια. Πώς με έσωσαν και με σώζουν οι μικρές κινήσεις, το χειροποίητο. Συγκεντρωνόμουν την ώρα που ψιλόκοβα τα φρέσκα κρεμμυδάκια, να είναι ισομεγέθεις οι μικροί κύλινδροι που προέκυπταν. Να μην ξεφεύγουν μεγάλα κλωνάρια στον άνηθο και στον μαϊντανό, και να είναι κομμένα τα φυλλαράκια τους συμμετρικά, ψιλά ψιλά. Να καθαρίζω τις πατάτες χωρίς να μένει η μισή στη φλούδα, από τη βιασύνη και την αδιαφορία μου. Συγκεντρωνόμουν, ζητούσα και έβρισκα τον χρόνο μου, σαν να εξαρτιόμουν από την τεχνική που θα εφήρμοζα. Από την προσοχή και τη φροντίδα. Αναδευτήρια, μίξερ, πολυμίξερ, μπλέντερ, μαντολίνα κοιμούνται στα ντουλάπια τους.
Ο χρόνος προετοιμασίας ίσως να έχει διπλασιαστεί (ποιος τον μετράει τέτοιες ώρες;), αλλά αυτό το τσίκι τσίκι τσίκι εμένα μόνο καλό μού έκανε. Παρατηρούσα καλύτερα, φρόντιζα περισσότερο κι ήταν σαν να ερχόμουν πιο κοντά στα αγαθά της φύσης.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Απριλίου, τεύχος 168