H γιαγιά Τέτα έπαιρνε τις «γλυκές» αποφάσεις στην οικογένειά μας. Για βεγγέρες σε συγγενικά και φιλικά σπίτια, αλλά και για «ευχαριστώ» στους γιατρούς, προμηθευόταν πάντα πάστες αμυγδάλου. «Βάλτε μου στο μεγάλο κουτί όσες χωράνε», έλεγε στον υπάλληλο του Μικέ, τονίζοντας κάθε, μα κάθε φορά ότι «βάλτε μου μόνο αν είναι φρέσκες» –στο τσακίρ κέφι μού έλεγε: «ας πάρουμε και μια σοκολατίνα που σου αρέσει». Μάλιστα νομίζω ότι οι σοκολατίνες του Μικέ ήταν οι μόνες που κάπως της άρεσαν κι εκείνης. Οι ελάχιστες φορές που έκανε παρασπονδία στις αμυγδάλου ήταν όταν ανακάλυψε αυτό το θαύμα, το πρώτο υβριδικό γλυκό που είδε ποτέ η Αθήνα, το γαλακτομπούρεκο κανταΐφι από το Κοσμικόν. Να αναφέρω πάντως πως όταν ήταν στο χέρι της μητέρας μου, το κουτί με τα γλυκά περιείχε ποντικάκια. Κατόπιν πολλαπλών γευστικών δοκιμών, η οικογένεια Μακρυωνίτη είχε καταλήξει ομόφωνα σε εκείνα τα ποντικάκια που ακόμα φτιάχνουν οι Αφοί Ασημακόπουλοι.
Διαβάστε αναλυτικά στο gastronomos.gr