Ήταν ένα καλοκαίρι, κάπου 30 χρόνια πριν, όταν δοκίμασα πρώτη φορά φαγητό ψημένο σε γάστρα, φιλοξενούμενη στο χωριό των παιδικών μου φιλενάδων, το Νεοχώρι της λίμνης Πλαστήρα, κάπου στα 950 μέτρα υψόμετρο. Η γιαγιά Κωστίνα είχε μαζέψει χόρτα του βουνού, δυόσμο, κολοκυθολούλουδα και βλίτα και μας έφτιαξε έναν πλαστό που θα θυμάμαι αιώνια. Αυτό που δεν ήξερα κι έμαθα μερικά χρόνια αργότερα ήταν ο κόπος και η τέχνη που είχε βάλει όχι μόνο στο πλάσιμο εκείνης της πίτας αλλά και στο χειρισμό της γάστρας, μία υπόθεση διόλου εύκολη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα καν ότι η γάστρα δεν έχει την παραμικρή σχέση με το γνωστό μου οβάλ μαντεμένιο σκεύος που ψήνει το φαγητό εύκολα και ωραία στον οικιακό φούρνο.
Διαβάστε περισσότερα στο gastronomos.gr