«Η μητέρα μου ήταν εξαίρετη μαγείρισσα. Μεταξύ άλλων έφτιαχνε πάντα και γλυκό του κουταλιού βανίλια (σ.σ. το γνωστό μας υποβρύχιο, αλλά με καϊμάκι, όπως το φτιάχνουν οι Πολίτισσες). Σε αυτό χρειάζονται δύο άτομα, αυτή που ανακατεύει και ο άλλος που κρατάει την κατσαρόλα. Λοιπόν, εγώ ήμουν αυτή που κρατούσε την κατσαρόλα».
Κοιτώντας πίσω, η διαδρομή της Σούλας Μπόζη φαίνεται σαν μια ευθεία γραμμή με αφετηρία της αυτή την ανάμνηση. Σαν η μελλοντική της ζωή να κρίθηκε από μία στιγμή ή ένα σύνολο στιγμών που είχαν να κάνουν με την κουζίνα. Και πράγματι, γνωρίζοντας το συγγραφικό έργο της, στο οποίο κατέγραψε τις μαγειρικές συνήθειες, αλλά και τα έθιμα και την καθημερινή ζωή των Ρωμιών της Πόλης και της Μικράς Ασίας, αφήνοντας παρακαταθήκη βιβλία εμβληματικά, όπως «Η πολίτικη κουζίνα», είναι δύσκολο να τη φανταστείς σε έναν άλλο ρόλο από αυτόν της συγγραφέως και ερευνήτριας. Η αλήθεια όμως είναι πιο σύνθετη, όπως και το βιογραφικό της, και ο επαγγελματικός της δρόμος διακλαδούμενος.
Την επισκεφτήκαμε στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη, στον πρώτο όροφο μιας μεγάλης πολυκατοικίας. Προσπεράσαμε το εντυπωσιακά γεμάτο από βιβλία σαλόνι της, με την ασυνήθιστα μικρή κουζίνα στη μία μεριά, και καθίσαμε στο μπαλκόνι. Εκεί για τέσσερις ώρες μιλήσαμε για τη ζωή στην Πόλη, την παιδική της ηλικία και τη μετέπειτα πορεία της. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος η κουβέντα μας. Απλώς κάποια στιγμή αναγκαστικά βάλαμε τελεία. Όπως όταν διαβάζεις τα βιβλία της, έτσι και από κοντά, δεν χορταίνεις τις αφηγήσεις της που έχουν υφάνει τον μύθο της πολίτικης κουζίνας.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
