«Βρισκόμαστε στους Αμπελόκηπους, early 80s, σε ένα σπιτάκι χωρίς ησυχία. Η μαμά μου, Νάγια Ματίκα, μια ευτραφής δικηγορίνα, θεωρούσε το φαγητό το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας. Παρέθετε ένα τραπέζι κάθε εβδομάδα, στο οποίο, εκτός από τον μπαμπά, εμένα και τον μικρότερο αδερφό μου, Δημήτρη, προσκαλούσε φίλους. Πολλούς φίλους. Το σπίτι γέμιζε. Έρχονταν οι κολλητές της με τις οικογένειές τους – μια από αυτές ήταν και η νονά μου, η Πέπη. Η Νάγια άνοιγε φύλλο και έφτιαχνε σπανακόπιτα, μαγείρευε αρνάκι φρικασέ και άλλα τέτοια κλασικά και νόστιμα φαγητά. Ήταν τοπ μαγείρισσα, παρόλο που είχε το δικό της γραφείο και τις υποθέσεις της. Εργαζόταν κάθε μέρα, καθημερινά όμως είχαμε και φαγητό στο σπίτι. Η γιαγιά μου, μαμά της μαμάς μου, ζούσε μαζί μας μέχρι που έγινα 14 ετών. Μαγείρευε κι αυτή, όμως ήταν λιτοδίαιτη, πρόσεχε τη σιλουέτα της, κάτι που δεν ίσχυε για κανέναν άλλο στο σπίτι. Θυμάμαι να μεγαλώνω σε τέτοια τραπέζια και νομίζω πως έχουν παίξει ρόλο στη σχέση που έχω αναπτύξει με το φαγητό».
Έτσι μας συστήνεται η Θάλεια. Συναντιόμαστε στο θέατρο «Άλφα Ληναίος-Φωτίου», λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στην οποία πρωταγωνιστεί φέτος, ένα σύγχρονο έργο γραμμένο από τον σύντροφό της, Τάσο Ιορδανίδη, σε δική της σκηνοθεσία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gastronomos.gr
