Τα τελευταία κάμποσα χρόνια εγκαταλείψαμε συνήθειες αιώνων μέσα σ’ ένα επίπλαστο κλίμα μοντερνισμού. Το κυριότερο είναι ότι, σαν ανόητα παιδιά, προσπαθήσαμε να πείσουμε και να πειστούμε ότι κάθε μέρα είναι γιορτή, και έτσι χάσαμε το νόημα κάθε πραγματικής γιορτής, μιας μέρας δηλαδή με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, δραστηριότητες, συμβολισμούς, με άλλα λόγια με μαγεία. Αυτό το πολιτισμικό ατόπημα είναι το πρόσφορο έδαφος στο οποίο ευδοκιμεί κάθε είδους «κρίση». Ζούμε, στ’ αλήθεια, μια περίοδο φτώχειας οικονομικής, αλλά το χειρότερο είναι η πολιτισμική μας φτώχεια. Το Σάββατο του Λαζάρου είναι ένα καλό παράδειγμα. Άλλοτε, αυτή την ημέρα, στα χωριά και στις πόλεις, έφτιαχναν στα παιδιά ένα λαζαράκι· ένα ανθρωπόμορφο ψωμί, μια κούκλα ψωμένια με ματάκια από σταφίδες ή μοσχοκάρφια, στόμα, χέρια, πόδια, όλα τα απαραίτητα τέλος πάντων.
Διαβάστε περισσότερα στο Gastronomos.gr