«Την εποχή που η Εθνική Οδός Θεσσαλονίκης-Σερρών περνούσε μέσα από το χωριό, ήταν καθιερωμένο να σταματάμε για μια πήλινη τσανάκα με γιαούρτι, είτε στα παντοπωλεία, είτε στις ταβέρνες, είτε στα δύο βενζινάδικα στις παρυφές της Δορκάδας, ενώ το ίδιο έκαναν και τα γεμάτα κόσμο ΚΤΕΛ που την διέσχιζαν», μου διηγείται ένας φίλος Σερραίος. «Παντού υπήρχαν μεγάλες ταμπέλες που έγραφαν “Γιαούρτι Δορκάδος” και μας το σέρβιραν με τόσο πολύ μέλι, που ξεχείλιζε το κεσεδάκι».
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο