Aπό τους «δημοσιογράφους» της γαστρονομίας ελπίζω να είμαι από τους πρώτους, ίσως και ο πρώτος που πάτησε το πόδι του στο νησί και απόλαυσε τα ψαράκια του, καθότι το 1967, δεκατριάχρονος, έτρωγα μπαρμπουνάκια στην ταβέρνα του Αργύρη, στην παρθένα τότε αμμουδιά των Κουκουναριών. Από τότε η Σκιάθος -όπως και πολλά άλλα νησιά- τουριστικοποιήθηκε και έχασε την επαφή με τη γαστρονομική παράδοσή της και αρκέστηκε στην παρασκευή των τουριστικών στερεότυπων φαγητών ή προσφάτως στην υιοθέτηση διεθνών προτάσεων.
Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια στη Σκιάθο δημιουργήθηκαν και σταθήκαν -από τη στήριξη της πελατείας τους κυρίως, και λιγότερο από την διαφημιστική τους προβολή- γαστρονομικά στέκια με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μακριά από τη σεβιτσομανία, την ταρταρομανία και την καρπατσομανία που έχουν κατακλύσει εφέτος τον τόπο, παραθέτω με βάση τα γούστα μου ό,τι πιο ιδιαίτερο, εκλεκτό και έντιμο υπάρχει στο νησί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άλλα του ιδίου σχετικά επιπέδου μαγαζιά εστίασης που μπορούν να ικανοποιήσουν τους απαιτητικούς επισκέπτες του νησιού.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr