Ένας πυρετός η Κρήτη, ζάλη, ποτάμι με συγκινήσεις που φουσκώνει.
Α! Από την ψυχή της ο τουρίστας της μαζικής ευχαρίστησης δεν παίρνει πράμα. Αν πας άμαθος, αν πάρεις τη σκολιά οδό, αν ανοιχτείς, σου ανοίγεται, σε κάνει δικό της, δεν την κάνεις εσύ δική σου. Σου ανοίγεται και σε εμπεριέχει. Σε κουβαλάει στον κόρφο της. Γίνεσαι μάρτυρας δικός της εις τους αιώνας των αιώνων.
Έχει τα στραβά και τα ανάποδά της, τις μελανές κηλίδες της, ποιος τόπος δεν έχει. Όμως δεν είναι στ’ αλήθεια τόπος η Κρήτη. Μια ουτοπία είναι, δεν ζεις γραμμικά τον χρόνο εδώ. Εδώ ο χρόνος είναι κύμα, η ζωή ένας σπασμός.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο