Οι πιπεριές –γλυκές και καυτερές– ήρθαν από την Κεντρική Αμερική, κυρίως το Μεξικό, από τους διαδοχικούς εξερευνητές – κατακτητές. Πολλές όμως, και αυτό είναι λιγότερο γνωστό, είναι προϊόντα εξέλιξης, καλλιέργειας στην Ευρώπη και οικολογικής προσαρμογής τους. Όπως και να ’χει, πάντως, παρ’ όλο που είναι Ινδιάνες, υπογράφουν πολλά ευρωπαϊκά, μεσογειακά πιάτα, όπως η κόκκινη πάπρικα το ουγγρικό γκούλας ή η πράσινη φλάσκα την «greek salad». Και το φαινόμενο δεν σταματά στην Ευρώπη, αλλά επεκτείνεται ώς την Ινδία και την Κίνα. Ο λόγος είναι απλός: οι πιπεριές αντικατέστησαν τα πανάκριβα πιπέρια διαφόρων τύπων, κυρίως στις λαϊκές τάξεις, αφού ήταν ευκολοκαλλιέργητες. Από την άλλη πλευρά, έχουν μεγάλο διατροφικό ενδιαφέρον: περιέχουν εντυπωσιακές ποσότητες βιταμίνης C, σε σημείο που 50 γρ. δίδουν το 75% της απαιτούμενης ημερήσιας ποσότητας.
Οι καυτερές, σε περίπτωση έντονης χρήσης, μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στο συκώτι και τα νεφρά. Δεν θα έχει, βεβαίως, κανείς αντίρρηση αν πω ότι εκτός από την ιδιότυπη γεύση τους, δίνουν στο φαγητό και χρώμα, όπως και καυστικότητα – αν την κατέχουν. Η μόνη αντίρρηση περί «χρωμάτων» έχει να κάνει με αυτήν την πρόσφατη μανία προσθήκης πολύχρωμων πιπεριών (συνήθως θερμοκηπίων Ολλανδίας) για να «ανεβούν» χρωματικά κάποια πιάτα. Εκτός του ότι είναι απαράδεκτο να μπαίνει διακοσμητικά κάτι που δεν συμμετέχει στη γεύση, ανεβαίνει άνευ λόγου και το κόστος.
Από τις πιο γλυκές ώς τις πιο καυτερές, φρέσκες, σε κονσέρβα, ωμές, ψητές, σε σκόνη, σε φολίδες ή αποξηραμένες, είναι συνοδευτικές, περιέκτες εδεσμάτων, βάση σαλτσών και βεβαίως διακοσμητικές, όταν αυτό είναι δικαιολογημένο.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο