«Στα ζαχαροπλαστεία του Μεγάλου Μπεζεστενίου μπορεί κανείς να δοκιμάσει παγωτά, γιαούρτια, ρυζόγαλα, μουαλεμπί, κρέμες, λουκούμια, σεκέρ λουκούμια, κανταΐφια, καζάν ντιπί, κουρκουμπίνια, παστελάκια, φοινίκια, δεκάδων ειδών μπακλαβάδες κ.ά. Πίσω από το τζαμί υπάρχουν πολλά κεμπαπτζίδικα με νοστιμότατα αρνίσια σουβλάκια και ντονέρ […] στην οδό Εσί Μαχκεμέ είναι συγκεντρωμένα τα γκιοζλεμετζίδικα […] ενδιαφέρον όμως παρουσιάζουν και οι υπαίθριοι πωλητές με τα κεμπάπια, τους χαλβάδες και τα παγωμένα σερμπέτια». (Από την έκδοση «Σμύρνη. Περιηγητικός οδηγός 1922», Γιώργος Πουλημένος, εκδόσεις Μπαλτά).
Η Σμύρνη ως μυθικός παράδεισος, ήταν ένας τόπος αφθονίας και ευημερίας, μια επίγεια Εδέμ, όπου το φαγητό κατείχε περίοπτη θέση στην καθημερινότητα των κατοίκων της. Από όλα τα βιβλία που ξεφύλλισα, από όλες τις διηγήσεις των ανθρώπων δεύτερης και τρίτης γενιάς – απόγονοι Σμυρνιών– αυτή την αίσθηση αποκόμισα. Προσπαθώ να διακρίνω τι είναι μύθος και τι όχι, πού υπεισέρχονται η υπερβολή και η νοσταλγία, πού λαθεύει η μνήμη και τα κάνει όλα πιο ωραία, πιο μεγάλα, καλύτερα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr