Το σκηνικό είναι déjà-vu, επαναλαμβάνεται απαράλλαχτο πολλά χρόνια. Με την ευλάβεια αρχαίας ιέρειας καίει το κύμινο σε ένα παλιό σαχάνι το οποίο έχει μόνο για αυτή τη δουλειά. Το καβουρδίζει υπομονετικά, σε μαλακή φωτιά, δεν βιάζεται.
Τα θεϊκά σποράκια θα αρχίσουν σε λίγο να τσιτσιρίζουν, λίγο σαν να φουσκώνουν, τα αρωματικά τους λάδια θα ξυπνήσουν και η κουζίνα θα μυρίσει αυτή την επίμονη μυρωδιά που έχει ποτίσει την παιδική μου ζωή. Λίγο πριν σκουρύνουν, τα έχει τον νου της, η γυναίκα θα τα ρίξει στο μαρμάρινο γουδί. Δεν θα τα κοπανίσει, θα τα τρίψει με αργές, δυνατές κυκλικές κινήσεις μέσα στο γουδί, μέχρι να γίνουν λεπτή κόνις. Ο χρόνος διαστέλλεται μες στην κουζίνα της.
Διαβάστε περισσότερα στο gastronomos.gr