Σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα απλώνεται ο αττικός αμπελώνας, από τους παλαιότερους της Ελλάδας. Βρέχεται από τις θάλασσες του Σαρωνικού, του Κορινθιακού και του Νότιου Ευβοϊκού και προστατεύεται από τους ορεινούς όγκους της Πάρνηθας, των Γερανείων και του Κιθαιρώνα. Ο μύθος λέει ότι ο Διόνυσος επέλεξε την περιοχή για να εγκατασταθεί και να διδάξει την αμπελουργία στους κατοίκους. Απόδειξη της επιρροής του, το θέατρο του Διονύσου στη σκιά του Παρθενώνα. Κι επιπλέον, υπήρχαν τα Ανθεστήρια, μια μεγάλη γιορτή που πιθανόν πήρε το όνομά της από τα ανθικά αρώματα των κρασιών της Αττικής. Γινόταν κάθε Φεβρουάριο, την εποχή που άνοιγαν τα πιθάρια με τα νέα κρασιά, ενώ τον Μάρτιο γίνονταν τα Διονύσια για το καλωσόρισμα της άνοιξης των αμπελώνων. Στην ιστορική πορεία ο αττικός αμπελώνας ακολούθησε την ανάπτυξη του αθηναϊκού κράτους, επιβίωσε ανά τους αιώνες για να γνωρίσει στις μέρες μας την πλήρη δικαίωση.
Οι πρώτοι οραματιστές οινοποιοί
«Η αμπελοκαλλιέργεια στην αττική γη παρουσίαζε εξαιρετικές δυνατότητες και έξυπνοι επιχειρηματίες το αναγνώρισαν από νωρίς. Το 1855 ο Δημήτριος Βούλγαρης ίδρυσε πρότυπο οινοποιείο με δύο γαλλικά πιεστήρια, επανδρωμένο με δύο Γάλλους τεχνικούς. Στόχος του, να βγάλει κρασιά πρώτης ποιότητας αλλά και σαμπάνια», μας πληροφορεί η Ένωση Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Αττικής. Ακολούθησε ο Γεωργαντάς με εξαγωγές στην Αγγλία, ο Κασαβέτης, ο Σόλων και το 1875 ο Καμπάς, που έφθασε την παραγωγή του αττικού οίνου σε υψηλά επίπεδα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η αύξηση του αστικού πληθυσμού έφερε μεγαλύτερη ζήτηση. Από τη δεκαετία του 1880 οι σιδηρόδρομοι διέθεταν ειδικά βαγόνια κάθε Σεπτέμβρη για τη μεταφορά του μούστου στην Αθήνα, για να γίνει κρασί στα μικρά οινοποιεία και στα καπηλειά της πόλης. Η φυλλοξήρα, όμως, και οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι έφεραν μεγάλες απώλειες.
Από το 1960 ξεκινά η ανασύσταση των αμπελώνων και οι σταδιακές επενδύσεις. Σήμερα, παρά τις τεράστιες απαλλοτριώσεις για την κατασκευή του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» και της Αττικής Οδού, παραμένει ο μεγαλύτερος αμπελώνας της Ελλάδας, με 65.000 στρέμματα. Πολλές ποικιλίες δίνουν αξιόλογα κρασιά (Μαλαγουζιά, Ασύρτικο, Ροδίτης, Αγιωργίτικο, Μανδηλαριά), καθώς και πολλές διεθνείς. Όμως το Σαββατιανό κρατάει τα σκήπτρα της καλλιέργειας.
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στο gastronomos.gr
