Έχει πολύ γούστο η υποτιθέμενη ιστορία αυτού του πιάτου: λέγεται λοιπόν ότι, κάπου στα 1570, ένας φημισμένος Ιταλός υαλοτεχνίτης είχε στη δούλεψή του έναν νεαρό μαθητευόμενο που του είχε δώσει το παρατσούκλι Zafferano, γιατί ο πιτσιρικάς αυτός αγαπούσε πολύ το χρώμα του σαφράν και το χρησιμοποιούσε για να δώσει χρυσαφένια απόχρωση στα κρύσταλλα και στο γυαλί.
Λέγεται μάλιστα ότι το χρησιμοποίησε και για τον χρωματισμό των υάλων που τοποθετήθηκαν στον καθεδρικό του Μιλάνου.
Ο νεαρός Zafferano θα παντρευόταν την κόρη του φημισμένου τεχνίτη-αφεντικού του και λένε ότι ο πεθερός του (ή, σε κάποιες παραλλαγές, οι φίλοι του νεαρού) έβαλε κρυφά στο ριζότο του γάμου λίγο σαφράν για να τον πειράξει για το πάθος του.
Όλοι γέλασαν πολύ με το αστείο, αλλά δίσταζαν να φάνε το βαθυκίτρινο ριζότο, μέχρι που ένας έκανε την αρχή. Για να μην πολυλογούμε, κόκκος δεν έμεινε από το γαμήλιο ριζότο, που έκτοτε λέγεται ότι ονομάστηκε «αλά μιλανέζε».
Ωστόσο, η πρώτη γραπτή αναφορά στο πιάτο γίνεται μόλις τον 19ο αιώνα και η συνταγή περιέχει, φυσικά, σαφράν, βούτυρο, ζωμό βοδινού και βοδινό μεδούλι, που του χαρίζει βαθιά νοστιμιά και βελούδινη υφή.
Ζητάμε από τον κρεοπώλη μας ένα κομμάτι γύρω στα 150 γρ. από το οστό του μηρού, μιας και τα κόκαλα αυτά είναι μεγάλα και με άφθονο μυελό. Αν δεν μας αρέσει μπορούμε να βάλουμε καπνιστή πανσέτα ή μπέικον με διαφορετικό φυσικά αποτέλεσμα.
Διαβάστε αναλυτικά στον Γαστρονόμο
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr