Λαχανόπιτες με κάθε λογής άγρια και καλλιεργημένα χόρτα, μπλατσαριές και κασόπιτες, πλούσιες τυρόπιτες και γιορτινές κρεατόπιτες. Μεγάλο το εύρος και η φήμη των ηπειρώτικων πιτών, και δικαίως.
«Στην Ήπειρο το καλό φαΐ ήταν η πίτα. Πάντα, και τα Χριστούγεννα, και την Πρωτοχρονιά, και το Πάσχα ή τις Απόκριες, πίτες φτιάχναμε». Αυτό θυμάμαι πάντα να μου λέει η μαμά μου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό των Ιωαννίνων. Μεγάλα και λεπτά σκαρώνουν οι γυναίκες τα φύλλα, στην «αρέντα» τους, όπως λέει η γιαγιά, δηλαδή γρήγορα και χωρίς να το θεωρούν σπουδαία δουλειά. Τυλίγουν το ζυμαράκι γύρω από τη βέργα, τον λεπτό ξύλινο πλάστη, και έπειτα με δύο τρία απότομα τινάγματα το απελευθερώνουν, το τυλίγουν από άλλη μεριά και ξανά από την αρχή μέχρι να γίνει λεπτό. Το θέμα είναι να μην κολλήσει και γίνει τρύπα, και αυτό ήταν και το τεστ για κάθε καινούργια νύφη, που με το άνοιγμα του φύλλου έδινε τα διαπιστευτήριά της. Η Εύη Βουτσινά έγραφε κάποτε στον «Γ» ότι από όλη την Ελλάδα στην Ήπειρο συναντάς τη μεγαλύτερη ποικιλία σε πίτες. Πρώτες και κύριες οι λαχανόπιτες. Λάχανα αποκαλούν όλα τα αρωματικά ήμερα και άγρια χόρτα που μπαίνουν στις χορτόπιτες – σπανάκι, μοσχοπαπαδιές, λάπατα, καυκαλήθρες κ.ά. «Μπράβο, Όλγα, την έφτιακες ωραία, φτενή», παίνευε η γιαγιά τη μαμά μου, όταν η πίτα ήταν του γούστου της, «φτενή», δηλαδή λεπτή. Έτσι τις θέλουν. Τέσσερα φύλλα στον πάτο, τρία από πάνω και στη μέση τα χόρτα.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.