Στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη ταξίδεψα στο Μέτσοβο και επισκέφτηκα κάποιες από τις λίγες εναπομείνασες ελληνικές βαρελοποιίες. Οι περισσότερες από αυτές έχουν ως κύρια δραστηριότητά τους την παραγωγή τυροβάρελων από ξύλο οξιάς της κεντρικής Πίνδου. Μου είχαν εξηγήσει τότε ότι το συντριπτικό ποσοστό των βαρελιών τους το στέλνουν στην Πελοπόννησο, εκεί όπου παράγονται οι μεγαλύτερες ποσότητες της βαρελίσιας φέτας στη χώρα. Πράγματι, δεν υπάρχει χωριουδάκι, κωμόπολη ή πόλη, ορεινός, πεδινός ή παραθαλάσσιος τόπος στην Πελοπόννησο που να μην παράγει φέτα του βαρελιού. Πολλά μικρά τυροκομεία, αλλά και καλοκουρδισμένες βιομηχανικές μονάδες, τόνοι φρέσκου γάλακτος, υποτυπώδη χειμαδιά, αίγες και πρόβατα, και γκλίτσες και τσοπάνηδες. Μιλάμε κυριολεκτικά για οργασμό παραγωγής βαρελίσιας φέτας. Οι πιο καταφερτζήδες τη φτιάχνουν ακόμα και μόνοι τους στα σπίτια τους, κι αποθεώνεται στις κουζίνες τους, σε καγιανάδες, στις τυρόπιτες, σε πλακόπιτες και τραβηχτές, στους τραχανάδες, με τα λαλάγγια κ.λπ. Οι Πελοποννήσιοι, πολύ περισσότερο από τους Βορειοελλαδίτες, δικαιούνται να χρησιμοποιούν καταχρηστικά τη λέξη «τυρί» για να ορίσουν αποκλειστικά τη φέτα. Στη Σπάρτη αλλά και γενικά στη νότια Πελοπόννησο, σε Μεσσηνία και Λακωνία δηλαδή, η φέτα κάνει μια μικρή υποχώρηση για χάρη της σφέλας, ενός ακόμα τυριού ΠΟΠ, γνωστού και ως «φέτα της φωτιάς».
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο