Με τη Μαρία Καβογιάννη βρεθήκαμε για τη συνέντευξη στο Μενίδι, στην παλαιότερη ταβέρνα των Αχαρνών, τον «Κιτσαρώνα». Πρέπει να είχαμε πει ένα σκέτο «χαίρω πολύ» όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πιάτα όλα μαζί. Για το επόμενο τέταρτο, δεν μιλούσε καμιά μας. Είχαμε πέσει με τα μούτρα στο φαγητό. Μόνο κάτι επιφωνήματα ικανοποίησης ακούγονταν πού και πού μαζί με τις ανάλογες εκφράσεις: «δεν υπάρχει», «δοκίμασε αυτό», «τι μπιφτέκι, Θεέ μου!», «λουκούμι τα παϊδάκια» και τέτοια. Κάποια στιγμή κοιταχτήκαμε και βάλαμε τα γέλια. Γελούσαμε γιατί και οι δύο σκεφτήκαμε το ίδιο: καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, πάμε σπίτι μας τώρα. Ήταν λες και είχαμε βγει ραντεβού για φαγητό, αλλά το φαγητό ήταν τόσο καλό, που ξεχάσαμε ακόμα και τον λόγο για τον οποίο συναντηθήκαμε.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.