O κάμπος του Έβρου, ιδιαίτερα η περιοχή ανάμεσα στο Διδυμότειχο και την Ορεστιάδα αλλά και στο Δέλτα του Έβρου, με τα άφθονα νερά τους, διάστικτος από τεράστιους νερόλακκους, ήταν γεμάτος με αμέτρητα κοπάδια βοοειδών που μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες αριθμούσαν αρκετές χιλιάδες ζώα. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, σχεδόν κάθε αυλή σπιτιού στον Έβρο είχε και λίγα βουβάλια, κυρίως για την οικιακή κατανάλωση αλλά και για εμπόριο. Λέγεται πως, μέχρι και τη δεκαετία του 1980, το 80% του βόειου κρέατος που έφτανε στην Αττική προερχόταν από τον Έβρο.
Εκεί, όπως και στην υπόλοιπη Θράκη, εκτρεφόταν η σπάνια αυτόχθων φυλή του Ελληνικού Νεροβούβαλου, ιδιαίτερα ανθεκτική σε ασθένειες, με κρέας πολύ ανώτερο του μοσχαρίσιου, σπουδαίου αρώματος και μεστής νοστιμιάς. Κάθε κομμάτι του βουβαλίσιου κρέατος είναι εκλεκτό, όπως για παράδειγμα το συκώτι, που, αν μαγειρευτεί σωστά, έχει βελούδινη υφή και ρωμαλέα γεύση. Οι μερακλήδες μάθαιναν αμέσως πότε θα σφαζόταν κάποιο βουβάλι, ακριβώς για να προλάβουν να προμηθευτούν το συκώτι. Εκλεκτά είναι και τα γαλακτοκομικά βουβαλίσια προϊόντα, από το γάλα και το βούτυρο μέχρι το τυρί και το καϊμάκι.