Πίσω από έναν συγυρισμένο, μυρωμένο πάγκο στέκεται ο τέως αρχιτέκτονας και νυν βιοκαλλιεργητής Γιώργος Τσιακούλιας. Θρούμπι, θυμάρια και ρίγανες, μάραθος και δεντρολίβανα από τον Μάη έως τον Ιούλη.
Τον μυρίζεσαι από μακριά τον πάγκο του. «Δεν καλλιεργώ βότανα. Ξινά και λιόδεντρα έχω», εξηγεί. «Τα βότανα είναι όλα αυτοφυή και ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα λεμονοπερίβολα και τον ελαιώνα».
Η μετάβαση από την αρχιτεκτονική στην καλλιέργεια της γης έγινε σταδιακά. Το κτήμα των 120 στρεμμάτων στον αρχαιολογικό χώρο της Τροιζηνίας είναι προίκα της γυναίκας του, Ευαγγελίας Μανέττα, και ήταν σχεδόν από πάντα φυτεμένο με εσπεριδοειδή και οπωροφόρα.
Η δε καλλιέργεια δεν έγινε ποτέ με συμβατικό τρόπο. «Εδώ και μία 7ετία ασχολούμαι πιο σοβαρά με τη γη. Εξάλλου από εκεί προέρχεται πλέον το μοναδικό μου εισόδημα. Οταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, πιστοποιήθηκα βιολογικά από την BioHellas. Κοντεύει λίγο παραπάνω από μία 10ετία».
Το κτήμα τους είναι αμφιθεατρικό και ο τόπος έχει άφθονα τρεχούμενα νερά. Ρίγανη, θρούμπι και θυμάρι φυτρώνουν στα ψηλότερα σημεία, στα 200 με 300 μέτρα, ενώ ο μάραθος, το φλισκούνι και οι μέντες βγαίνουν χαμηλότερα, στα πεδινά. «Τριγύρω μας έχει μόνο βιολογικές καλλιέργειες», επισημαίνει.
Στον πάγκο του θα βρούμε κάποιες φορές μικρές ποσότητες από μοσχομυρωδάτα τριαντάφυλλα για τη ροδοζάχαρη και φλισκούνι. Επίσης, πορτοκάλια, λεμόνια, δικό τους ελαιόλαδο και ελιές ποικιλίας Μανάκι.
Τον βρίσκουμε: Δευτέρα – Κηφισιά, Τρίτη – Π. Ψυχικό, Τετάρτη – Χαλάνδρι, Σάββατο – Ιλιον.