Λίγα λόγια για την ιστορία: Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε έναν από τους βομβαρδισμούς του Πειραιά, ο Κώστας και ο Γρηγόρης Λάμπρου είδαν τους τοίχους και το ταβάνι του οινοπαντοπωλείου τους να σωριάζονται πάνω τους. Τα δύο αδέρφια τραυματίστηκαν σοβαρά, αλλά γλίτωσαν. Ξαναφτιάχνουν το μαγαζί και το αφιερώνουν για το καλό στην Παναγία Ζωοδόχο Πηγή, στην οποία ήταν αφιερωμένη και η εκκλησία της γειτονιάς τους στα Καμίνια.
Στο μαγαζί πουλούσαν τότε κρασί που έφτιαχναν με μούστο από τα Μεσόγεια, όσπρια, τυρί, σαλάμι. Πότε-πότε η κυρα-Μαρία, γυναίκα του Κώστα, έφερνε από το σπίτι φασολάδα και κάνα δυο μαγειρευτά, να μην πίνουν ξεροσφύρι οι πελάτες. Η ρετσίνα τους και η λίγη αλλά καλή μαγειρική ήταν πόλος έλξης για τους γειτόνους. Η πελατεία περιλάμβανε καρβουνιάρηδες, τορναδόρους, εργάτες πάσης φύσεως, αλλά και παλαιστές, ρεμπέτες και άλλους ζόρικους Πειραιώτες.
Το μαγαζί πέρασε στα παιδιά και από το 2000 στα εγγόνια, τον Αλέξανδρο και τον Κώστα. Ηθοποιός ο πρώτος, σπουδαγμένος στο Θέατρο Τέχνης, μουσικός ο δεύτερος. Μάγειροι και οι δύο, με βαθιά αγάπη για την προίκα τους, που δεν είναι μόνο το μαγειρείο, αλλά και οι συνταγές της γιαγιάς και της μάνας τους.
Η ατμόσφαιρα: Ο χώρος ανανεωμένος με γούστο. Χειροποίητο γούστο, όχι ετοιματζίδικο ή ακριβοπληρωμένο. Το μαγαζί μαρτυρεί την ηλικία του, αλλά είναι φρεσκοβαμμένο, περιποιημένο, τα μωσαϊκά επιδιορθωμένα. Στη διακόσμηση κυριαρχούν τα αναγκαία παλιά έπιπλα και μεμοραμπίλια. Δεν μοιάζει όμως με νεοταβέρνα. Φέρει μια διακριτή αισθητική που προχωράει πιο βαθιά, στο βίωμα. Οι παρέες που μαζεύονται πολλές και έρχονται από όλη την Αθήνα – χωρίς κράτηση δεν πλησιάζεις. Το από-στόμα-σε-στόμα δούλεψε θαυμάσια εδώ.
Το φαγητό: Το φαγητό έχει σπιτίσια χάρη, αλλά και τη φινέτσα και τη σιγουριά του αποτελέσματος που έχουν τα πολλάκις μαγειρεμένα φαγητά. Επίσης, μια ανατολίτικη τσαχπινιά. Εξαιρετικό το καροτένιο κοκκινιστό και τα σμυρναίικα σουτζουκάκια, που είναι κρεάτινα, όχι ψωμένια, και ζωηρά καρυκευμένα – την τελευταία φορά τα συνόδευαν με πουρέ από σελινόριζα, πατάτα και καρότο.
Η χωριάτικη είναι για έναν λόχο και έρχεται με ένα χοντρό κομμάτι πικάντικη βαρελίσια φέτα από τα Καλάβρυτα. Να πάρετε φάβα, ταραμοσαλάτα, λαδένια (την πίτσα της Κιμώλου), τις baby πατατούλες που σιγοψήνονται στη γάστρα σε ζουμιά κρεατικών και γίνονται σαν… λουκουμάδες.
Το «λιβανέζικο» είναι μεζές για δυνατούς παίκτες: πιτάκια αραβικά γεμισμένα με μπαχαράτο κιμά, σερβιρισμένα με φρέσκια ντομάτα, γιαούρτι και μαϊντανό. Το ίδιο και το «ασλάν», ένας πύργος από μικρές ελληνικές πίτες με αυγό, τομάτα, παστουρμά και κασέρι. Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε ανάμεσα σε πολλά, γιατί θα βαρύνετε.
Από τα ψητά αξίζουν και με το παραπάνω το κεμπάπ, αλλιώτικο από πολλών κεμπαπτζίδικων της πόλης, πιο στιβαρό, λιγότερο λιπαρό. Και το συκώτι, που είναι υπερτρυφερό και συνοδεύεται με μια πορτοκαλένια σάλτσα μουστάρδας που του σπάει τον τσαμπουκά. Σε ορισμένα πιάτα του καταλόγου διακρίνω μια αγάπη στην ευκολία του τυριού.
Ο λογαριασμός: Οι μερίδες γενναιόδωρες, οι τιμές καμινιώτικες – το 99% των πιάτων κοστίζουν κάτω από 10€. Δύσκολα θα πληρώσεις πάνω από 15 ευρώ το άτομο – και αυτό αν θέλεις να φύγεις σκασμένος.
Η κάβα: Γευματίσαμε πίνοντας τη συμπαθητική χαλκιδαίικη μπίρα Kirki. Κρασί έχουν μόνο χύμα. Δυστυχώς, η απουσία κάβας σε πολλές ταβέρνες και εστιατόρια έχει να κάνει και με εμάς τους πελάτες: είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν ακόμα τον μύθο ότι το χύμα είναι πιο καθαρό.
Και, επίσης, αρκετοί μαγαζάτορες θεωρούν πως, αν βάλουν εμφιαλωμένο κρασί στο μαγαζί τους, οι πελάτες τους θα τραπούν σε φυγή γιατί θα θεωρήσουν αυτομάτως ότι ακρίβυνε και το φαγητό. Η λύση; Μερικά εμφιαλωμένα και ένας καλός ασκός για όσους θέλουν κάτι πιο οικονομικό.
Στη Ζωοδόχο Πηγή με ενημέρωσαν ότι του χρόνου σχεδιάζουν να φτιάξουν την κάβα τους.
Επιπλέον πληροφορίες: Πάρκινγκ θα βρείτε σχετικά εύκολα στα γύρω στενά. Ανοιχτά καθημερινά πλην Κυριακής, από τις 20.30. Το καλοκαίρι η δράση μεταφέρεται στο πεζοδρόμιο έμπροσθεν και στη μικροσκοπική αυλή στο πλάι. Εχουν μια γοητεία τα Καμίνια…
Ζωοδόχος Πηγή,
Ιωάννου Κατσούλη 77, Καμίνια,
Τ/210-48.14.438.